بایگانی      صفحه اول       تازه های شعر    کتابخانه      پیوندها      شعر، علیه فراموشی      ویژه ی 8 مارس

 

  

علی طبیب زاده                                                                                

alirezatabibzadeh@yahoo.dk

 


رقص مرگ کاج

1-1-2005

 

زمين،

       زير پای شهرم

پوست انداخت

چهره برافروخت

و قلب ها پراکنده  شد

 

 

در فرودست

دامان ِ خاکستری خواهرم ،

... مادری شاید،

به سیاهی نشست

 

اکنون

عقيق ِ صدای آب

بر پيشانی ی دیوار

وداع ِ ناگزير را فرياد می زند

 

سايه های حقيرِ شب

در فضا لبالب می شوند

جغد ها به لانه ی تنهايی شان می خزند

و دستان تن آورِ مرگ

در ميهمانی باد می رقصند

 

اینگاه زمين،

       زير پای شهرم

پوست می اندازد،

چهره بر می افروزد

و قلب ها پراکنده می شوند

...

 

ای آبی سترگ!

گفته بودمت

به خشم خواهی آمد، روزی در شعری!

 

سبزآبی!

خشم تو اما

کم شدن ماست

 

رقص مرگ کاج زخمی بر آب

و ما چه حقیر

با شانه های آهنین

 

 

نِِيون های چشمک زن شهرتان از اینجا پیداست

همه کجایند؟

شهرمن کجاست؟

 

 

قوم ِ افسانه ای

 پهندشت ِ ناب ِ مصيبت،

از پشت ارتفاع موج

 در قاب ِ فُسيلی 

و در جامه ی سياه و فاخر ِ تاريخی اش>

به من می نگرد

 

آفتاب

         در پس ِ بی قراری اش

سياه ...

         سياه و زخمی

از دستان تهی از فانوسش

تکرار به تنم می ريزد

 

پرنده های نازکبال ِ خيال،

                                 گويی

در قفس ِ صيادان_

با ابزار های هزاران ساله شان،

از گونه های سُربی ِ پشت ِ بام و باروت

فرو می چکند

 

عــشق

 

تفِ سياه صحرا را

در می نوردد

در شن زارهای سنتیِ خشن

و دريغا

قوم ِ افسانه ای مرا

                        نمی جويد.

 

عابران ِ چراغ بدستِ کمياب،

پشت ِ بيـشه های هجرت

در غايت بی رنگی

                        می زی اند

 

عاشقان؛

تنديس ِ شقايق را

در هفت توی ترس

پشت ِ فردا ها

                 پنهان کرده اند،

آنجا که،

          وحشيانه ها

                        به خاک نشسته اند

 

رخنه ي ريـشه های سياه،

درقلب ِ ريشه های آبی افسانه ای،

در قله ی صدفی انديشه ها

و گرد ِ ستون مرمرين ِ استواری،

 

 

پيکرهای انتظار هزار ساله،

در ايستگاه های متعدد ِ صبوری

به پيشبازِ لحظه های سپيد

از تارهای تعصب آويزان

 

دعامندان ِ خود يافتگی،

در دامان ِ زردستان ِ بی فردايی

زير ِ شلاق ترس

دندان به دندان می سايند

 

و

خواب اينجاست، ديگر

خواب های پر رؤيا

رؤياهايی از جنس ِ انديشه های دور

که بوی هجرت و بقا می دهد

 

در اين خاکستری ممّتد

با کوزه های تَف دار

حيفا؛

زير بلند ترين آبشارِ کمال ايستاده ايم

و می سوزاند

                هنوز

بخار خشک و داغ کوزه هامان،

تن ِ خيس و سرد آبشاران را.

 

 

 Copy right 2005 حق چاپ، کپی و ترجمه برای سراینده محفوظ است.

 

 

 

قله نشین

لانگ بیچ 9 دسامبر 2006

 

پرخاش نگاهت

زمانی که عاشق بودی

مهربانانه فرارم می داد

  

مشکلی نیست!
 

بده بستان که نیست

قسمت زیبای اش اینجاست

که تمام روز های من به تو می رسند

                                             در انتهای گذرشان

 

آخر در مشت هایت

تکه ای از زندگی را پنهان کرده ای

و تقصیر تو هم نیست

که عشق تدریس نمی شود

 

حال،

اینکه برایت می نویسم

بهانه ی با تو بودن است

و گرنه این واژه های نخ نما

که در خمیازه ی کاغذ هم گم می شوند

چه قابل شما را دارد