شعری از ایوب عبدل

دنیا را دور هم زده باشی باز

جای دوری که نرفته ای .

با همین خیابانی که می خیزد به اتاقت

باید از خواب برخیزی

با خیابان ِ خانگی ات راهی شوی

راهی شوی که می رسد به خانه ی اول مان .

تازه می فهمی دنیا کوچکتر از آن حرف هاست که هر گردی گردو

و با این حساب

تمام رودها و دریا ها به دستشوئی ِ خانه تان

و تمام روسبی خانه ها

                         در تخت ِ خواب ِ تک نفره ات .

مثل این نیست

هیچ جای زمین را نرفته باشی و

                                   زمین

                                   با تمام ِ پستی بلندی هاش به تو رفته باشد ؟

مثل چندی پیش

که چندی مانده بود زمین را دور بزنی

دورَت زدم

و نفهمیدی از کجای این جهان خورده ای

به همدان

که جای کوچکی ست برای زیستن

بدون ِ هیچ چیز

بدون ِ همه چیز

و شهری ست با چشم های خمار آلود

                          که می خواهند

                          دنیا را خلاصه کنند     به مادینگی ت .