ژوس اُولِـتا  Jos Oletta/ شاعره فرانسوی   به کوشش بتول عزیزپور   ژوس اولِتا  Jos Olettaدر مارسی به دنیا آمد و مُدرس مدارس ویژه است. اُولِتا شاعر و داستان نویس و طنز پرداز است. طنز های او به ویژه علیه زورگویی و نابرابری های اجتماعی است. او برای کودکان هم داستان های مصور می نویسد و در زمینه  گرافیک های غیر معمول که شیوه ای از نوشتن است، آثای دارد. ژوس اولِتا برنده جایزه ویکتور هوگو در جشنواره اروپایی شعر و هنر، همچنین برنده جایزهء اول شعر شهر لِه بُوْ  دو پُرووانس Les Baux-de-Provence در جنوب  فرانسه است. علاوه بر این اولِتا یکی از برپا کنندگان دوره های ماهانه شعر خوانی در کافهء «جای عجیب و غریب» در اِکس آن پرووانس Aix-en-Provence واقع در جنوب فرانسه است. آثار 1- بین آن ها [ زنان] و من، دفتر شعر،  با نقاشی های شاعر. انتشارات ب. بورنوویل، گرونوبل، 1999 . 2 - مارسی، قطب و راز و رزم اش، دفتر شعر با نقاشی های شاعر، منتشر شده در سال 2000م، به مناسبت دوهزار و ششصدمین سالگرد زاد روز این شهر. 3- رویارویی،  دفتر شعر، انتشارات ژوس مُو، سال 2001 م. 4- اندیشیدن به کنار، معرفی گرافیک های شاعر و گفتگو در باره آن ها، سال 2002م. 5 - چنان دور که نبودن، دفتر شعر، انتشارات کوسموفونی، سال 2003م. 6 - تابلوهای زنان، مجموعه  نوشته های مصور توسط شاعر در باره زنان، انتشارات کَرْدِر، سال 2005م. 7 - مردم روستای من، مجموعه داستان، انتشارات ژوس مو، سال 2000م. و نوشته های بسیار برای کودکان.   دوازده شعر از ژوس اُلـِتا /  Jos Oletta   1 درنگ    همه چیز را جذب می کنم، چیزی منتظر من نیست هیچ گونه بازتابی از شناخته هایم در جاهای دیگر نمی یابم بیش از اندازه پراکنده شده ام نهایتی فراتر از بی ثباتی در همه جنبه های زندگی. سرمست از واژگان، به خود خواهی ام میدان می دهم اگر به آن ها تن بدهم، اندک اندک مغزم را خواهند جوید و سرچشمهء هیجان هایم خشک می شود چون لوبیای سبزی خشکیده نیمرخی از چهره ای مصصمم اما همیشه پنهان سرشت آدمی که شکل بگیرد جسم و روان را به بردگی می گیرد با سر و صدا، با شباهت ها، در سماجت ها نیاز دارد باد و هوا را تنفس کند یک نواختی افسرده ام می کند تنها برای رو در رویی با اندیشه ای ناگهانی است که می نویسم - دارم وقت تلف می کنم- 2 بی  خانمان   من همراه خوبی هستم جانوری معلق به ویژه که از هیچ کس انتظاری ندارم نقطه ارتباطم به دور از همهء تحسر هاست زمانی بدون فردا اندیشهء همیشگی ام است سر انجام محروم از هیجان، پریشانی، اظطراب و حتا از خودم خواهم بود.   3 زیاده خواهی   می خواهم مانند بادی باشم تنها چون باد سرد شمال گرگی برای چوپان ها لرزشی بی پایان چرخش تند زمین گام های شتر روی شنه های روان کرم شبتاب سبز رنگ باشم درون ِ همهء پلک ها پروانه ای چرخان پرتویی از نور سازندهء راز یا بادبادکی سرگردان.   4 ناگهان بیداری   آدمی از همه چیز می ترسد این تنها باد است که جنگل مرده را به صدا در می آورد و تپه ها را به تکان خوردن وا می دارد جایی که ماه نشسته است آن جا رؤیایم  قوی تر است و ترسم به خواب می رود.   5 سراب   در شب زمستانی آسمان  ِ تپه ها  به دریا می ماند ابری مبهم، راه سفر کج کرده به نرمی پیچ و تاب می خورد و با برد باري مرا به غرق شدن ابدی دعوت می کند.   6 صد بار   از راه ارث، به دلیل خانوادگی دین قانون من بود اما بر اثر مصرف، و درنگ کردن بر آن، به جزئیاتِ شادی های دروغین آن پی بردم همچنان که دو رویی و ریاکاری آن را شناختم و گمراهی ها و انحرافات ِ  کمین گاه هایش را کمین گاه هایی که بر ایمان استوار مردمان قهقهه می زد.   7 بن بست   دیوانگی یعنی وابستگی به سوگندی که کشندهء است برای همه زمان  ِ از دست دفته که به هیچ چیز شبیه نیست. دیوانه و وابسته بودن به رازی معلق آویزان در جاده ای بن بست و کج راهه ای منحرف، دیوانه کسی است که خود را انکار می کند.   8 آرمان شهر   آرمان شهر این اندیشه را پیش می آورد که آینده پیش روست در حالی که آن، در اکنونی حضور دارد که در این لحظه به گذشته تبدیل شده است و هر بار که از نو آغاز می کند جست و جوی ِ آنچه پیش روست در پشت سر چیزی را می یابد که درون اوست.   9 رو در رویی   در شب، هنگامی که دختر بچه می خوابد رؤیاهایش گنج های اوست تفاوت ها آزاد کننده او تاریکی و نور رستگاری، تیره بختی امید، سرنوشت ناتوانی، رشد تکبر، تلاش وظیفه، و امور پیش پا افتاده و قانون جنگل که قوی ترین است.   10 یقین   آزادی سرزمینی تنها و رها شده است اگر چه نمی توان هر روز به آ ن جا پای نهاد با این وجود، این سرزمین وجود دارد و گذشته و آینده را گسترش می دهد برای لغو زمان حضورش را به یاد داشته باشیم.   11 تظاهر   باخنده همراه شدن به امید ِ نشانی از خود بر جای نهادن خود را فرمانبردار نشان دادن تنها برای دستیابی به آرامش تظاهر به خوب بودن برای جلب توجه محدود کردن انگیزه های خود برای شبیه شدن به دیگران تلاش برای بزرگ نشان داده شدن به تصور تغییر میل به بی تفاوتی برای هر چه بیشتر خود را بزرگ نشان دادن دانش اندوزی برای دور کردن ترس از خود تقلید به دوست داشتن برای تنها نماندن تظاهر به دانستن حقیقت به تصور آزادی.   12 پیشرفت   مدام به گذشته اندیشیدن به جای پای های پاک شده به تلاش هایی برای پیروزی به بام های آرامش بخش به رنج های دشوار و ناهموار  کار                                                                به کشت و کار مدام و بی وقفهء زمین چنان که گویی زمین زادگاه نور است از اقداماتی که پیش تر به انجام رسانده چشمه سارهای روشن زیرزمینی سیلاب ها را به حرکت در می آورند ریشه هایش به شاخ و برگ های سبز تبدیل می شوند هنگامی که باد به گردش در می آید برگ های تازه را به لرزش وا می دارد با این وجود، انسان با شتاب می گذرد با گام هایی که دور و نا پدید می شوند و همهء رؤیاهای گذشته اش را آشفته می کنند.         1 PAUSE   J'absorbe tout, rien ne m'attend Je ne retrouve plus ailleurs l'écho de ma conscience Je me disperse avec outrance, Transcende enfin l'inconsistance De tous les aspects du vivant. Les mots m'enivrent,  je laisse glisser mon ego Si je me livre, ils grignoteront mon cerveau. La source de l'émoi se tarit À sec, comme un haricot Contour profilé, L'air déterminé mais toujours caché L'esprit prend forme Corvéable corps et âme Au bruit, à l'image, entêtants Besoin de respirer de l'air et du vent La monotonie m'éprouve J'écris seulement pour affronter la pensée subite -Je perds mon temps-   2  S.D.F.   Je suis de bonne compagnie Animal en sursis Surtout je n'attends rien Point lié, Loin de tous les regrets. Le temps sans lendemain C'est la pensée sans fin Enfin privé d'émoi Et de moi.   3 EXTRAVAGANCE Je voudrais être un vent Le mistral solitaire Le garou des bergères Un fort frémissement, Le galop de la terre Le pas du dromadaire Sur le sable glissant, Le dessous des paupières Le ver luisant fougère, Un papillon tremblant, Un faisceau de lumière Ou  faiseur de mystère, Un cerf-volant flottant.   4 SURSAUT L’homme a peur de tout Seul  le vent Fait craquer le bois mort Tressaillir la colline Où la lune se pose Où  mon rêve s’accroche Et  ma crainte s’endort.   5 MIRAGE Au soir de l’hiver Le ciel des collines ressemble à la mer. Un vague nuage  change de voyage Ondoie  lentement Patiemment s’engage, m’invite au naufrage Indéfiniment.   6 CENT  FOIS    Par héritage La religion était ma loi. Mais à l’usage, Ma réflexion a détaillé les fausses  joies A détecté les mascarades A dérouté les embuscades S’est esclaffée de bonne foi.     7 IMPASSE   Folle  et liée au serment qui la tue À tout ce temps perdu À ne rien ressembler. Folle  et liée au secret suspendu Au chemin sans issue À la voie détournée, Être  folle à nier.   8 UTOPIE   Laisser croire que  l’avenir est devant Alors qu’il est dans le moment présent Qui deviendra passé Et chaque fois recommencer A rechercher devant                             Derrière Ce qui est dedans.     9 CONFLIT   La nuit, petite dort, Les rêves sont tes trésors, Les contrastes ta liberté L’ombre et la lumière Le salut, la misère L’espérance, le sort L’impuissance, l’essor L’insolence, l’effort Le devoir, la poussière Et la loi du plus fort.   10 CERTITUDE   Liberté Espace solitaire abandonné Ne  pas s’y rendre chaque jour Mais  y rester toujours Élargir sa mémoire Pour abolir le temps Retenir le présent.   11 FAUX-SEMBLANTS Accompagner les rires pour  y laisser sa part Avoir l’air d’obéir pour obtenir la paix Simuler l’attention pour paraître présent Limiter ses élans pour ressembler aux autres Essayer de grandir pour croire au changement Vouloir l’indifférence pour s’estimer encore Forger la connaissance pour ne plus avoir peur Contrefaire l’amour pour ne pas être seul Feindre la vérité pour s’imaginer libre.   12 PROGRĖS   Penser à tout ce temps passé Aux effets effacés Aux  efforts triomphants Aux  toits réconfortants Au  labeur acharné Aux  labours incessants Comme si la lumière nous venait de la terre Des actes précédents. L’eau claire souterraine fait rouler les torrents Ses racines deviennent  de verts élancements Quand le vent se promène En tremblant doucement sur les feuilles nouvelles. Mais l’homme va courant D’un pas où s’écartèlent Tous ses rêves d’antan.