سهیلا میرزائی     دو شعر از مجموعه‌ی «می افتم از دست ام»   زیر پوست تن ات جا مانده ام   پوست انداخته­ام آنقدر که با اعصاب لُخت در خیابان­های شهر پرسه بزنم پوست انداخته­ام تا پوست کلفت شوم   وقتی پرنده شوی         دنیا را از بالا خواهی دید من اما کِرم شده‌ام به رنگ خاک تا دنیا را از درونش دیده باشم   حتا اگر ساکن کره‌ی دیگر شده باشی یا من زیر پای عابر پیاده لِه شده باشم   درک حضور بی­فایده است اینجا حوزه­ی درد است قدری هوای تازه کم دارد   تب کرده­ام روی داغی تن‌ات راه رفته­ام  فکر کرده­ام  خوابیده‌ام   حالا حالا دیگر به اندوهت نُک نزن مثل من پوست بیانداز   کمی دیگر با تو خواهم خوابید آن وقت با یک حرکتِ دست کمی از دیروزت را پاک خواهم کرد   کلن، 2006       هی ها هو هی یا هو هیاهویت هیولایم  شود دهان هسته تف کند بپیچم در پیچ پای پر از راه  راه پر از پا بچرخد دورِ خود بپیچد دور   هی ها هو هی یا هی  یا هو دکمه‌ی پیراهنت را بپیچان هوا در گلویت چرخ بخورد تف کن هوا بپیچد   باشدان آچمادی بو گونلر گوردونوز گاچدیز هئی ایللر هارالی‌سان گونلریم گئچیر       اوت سوز   سؤز سوز   حوالی خالی می‌چرخی که چه خانه‌ام خیالی شده خال شده‌ام تک میان دیوارهای برعکس رعد می‌زند برق‌ام می‌رود همین حوالی هی کن هیاهو را هو کن هیولا را بچرخ میان خیال‌ها  خام حتا اگر خالی حتا اگر زبان بچرخد و هیچ نچربد بی‌خیال   کلن، 2011     زیرنویس: ترجمه‌ی سطور ترکی به زبان فارسی:   روزهای از سربازکنی هستند ای سال‌هایی که پا به فرار گذاشتید از کدام سرزمینی روزهایم می‌گذرند     بی‌حرارت  بی‌حرف