سپیده جدیری     شوریدن از تمامِ روزها            به تمامِ روزها و برقراریِ ارتباطِ سیاه شده                         به در و دیوار.   باید شروع کنم به قرمز قرمز درآوردن از تَن، و همیشگی نیست   همیشگی نیست؛ چنگ است این زدن به بیرون و درونِ من.      مثلِ قطع شدن از همه چیز                             به همه چیز مثلِ قبر شدن‌های مکرّرالقبور و آنچه از قبرستان به حالتِ قبل برمی‌گردد.      «بارِ دگر روزگار» بگذرد   بگذرد                           به آنچه در شُرُف است.      در شُرُف است بادِ لحظه‌ی غَمشاد در شُرُف است گوشی که سرد می‌شنود در شُرُف است چکّه‌های دنده‌های آوازینِ من.   و شباهت‌ها شباهت‌های کمرشِکن با صورتی که شکست و بزرگ شد شُدن، شُدها، شُدیدَن                 در شُرُف است.      خسته است شعر و واشعر در بیشترین جای تَنَم شرق خسته است در چهار طرف و در بلندترین شرایطی که می‌رود                               چندین بار                               چندین بار به مَردترین جای شما به "هَپی"ترین جای "اِند".   پس می‌سپارمتان به لَم‌ترین خدای دو عالم و داده شدن به هر لَمی                که در شُرُف است.      در شُرُف است آنچه در شُرُف است، و آنچه به سرعتِ برق به رنگ‌های بی دریغِ من می‌زند تنه‌ای سیاه   سیاه و آنچه به جای همه چیز             همه چیز می‌شود تگرگ در سکوتِ ماشه‌ای‌ام تگرگ در سکوتِ ماشه‌ای‌ام تگرگ در سکوتِ ماشه‌ای‌ام                              است.   خوابتان آکنده صدایتان ساینده شاشتان سَرزِنده                  باد.     شروع: ساعات اولیه‌ی بامداد اول ژانویه 2013 ویرایش نهایی: شامگاه 4 فوریه 2013.