رباب محب   (نخندد طبعِ طفلان جز به بازی) جامی نه!  تا بازی از دست نرفته باید نخی ببندم به هر انگشت. و نپرسم چیست این سایه­ها  که من از خیابانِ تن می­چینم این سایه­ها که من از کوچه­هایِ سر... این سایه­ها که من از کوچه­باغ­هایِ دست... و این دوبندِ انگشت که انگشتری می­خواهد یاقوتی.   نه! تا بازی از دست نرفته  باید لب­خندی بزنم به تلنگرِ هر باد و یادم باشد این آتش پنجره­ای­ست با برگ­هایِ خورشیدی.     (برگزیدم به خانه تنهائی) شهید بلخی    تنهائی کوچه­ای نیست با پستوهایِ خلوتِ زمستانی دکانی­ست  همیشه شلوغ­   با دالان­هایِ اتفاق­هایِ الله­بختی هر دم رویِ شیارهایِ مشکوک می­افتد  با  پیکری   اتفاقن بی­قیاس و لب­خندی   زنگ خورده  از زهرهایِ مع­الفارغ. آری،  این گوشه زنی هست  به شمایلِ موشی در قرنطینه­هایِ دشت­هایِ باز.  بی­دریغ فِراغِ بال را خط می­زند  گاه با تیغ گاه با تبر   نیمه­­مست. کاملن دیوانه. (خطش سیاه هندو   خالی سیه قراول) م. تأثیر (از آنندراج)   راستی این روزها از شعر چه خبر؟ این توله سگ دارد توی کدام حوضِ نقره­ای شنا می­کند؟ این بچه گربه    با آن ولوله­هایِ پوست­پلنگی   میو­میوهایِ تُرد وُ لذیذ  که سکندری می­رفت    رویِ خط­هایِ پنج­گربه.  با بانگ خروس می­رسید    به ته تنگه­هایِ بی­گذر   با همان انگشت که می­گفت   کلاغ پر     وَ  ته نمی­کشید    رویِ شکسته­ها­­یِ آفتابیِ دامن. در سیاهیِ بلندِ شنل استخوانی داشت بالا کشیده از دست تا گردن  قامتی    لایِ درزهایِ تَرک تَرک  پائین کشیده از گردن بر دست­هایِ بی­دامن.  گِردِ حوضک   آن کلاغکی که  غارغار  با  هر چرخشِ ماه   گِره  بر صورتِ آسمان می­زد  در آینه­هایِ آب...  آن­که تکه­­تکه    پاره ­بود     پاره­ای از خواب­هایِ روان پشتِ پلک­هایِ بلاتکلیف      پاره­ای از یاس­هایِ زردِ  باغ­هایِ بی­خرمن... این باغ شاید چهره­ا­ی­ بود در پیله­هایِ نارنجیِ خورشید  گم.   این باغ شاید مردی­ بود    در آسترِ تکه­تکه­­یِ باد    پنهان در چشم­هایِ این توله سگ  که انگار در خلسه می­گوید : میومیو   من کلاغکم   با شاخکی  لابلایِ منقارهایِ پُرهمهمه­    در این دهان­هایِ غار.     با این غبار که پوشیده دو مرواریدِ صورتی  از خواب­هایِ کودکی...  چین در شکن شکن در چین دارد طبله می­کند کنارِ حوضِ نقره­ای... رباب محب/استکهلم زمستان دوهزار ودوازده