مهرانگيز رساپور (م. پگاه)                                        خودش بود، مادرم   با آن گيسوان شلال و آن تواضعِ سريعِ مرگ آور و آن جريانِ زلالِ بی باک خودش بود . . . مادرم                             آن آبشار !     آن روز که هِی کرد اسبِ چوبين‌اش را و رفت با سبد سبد سئوال تا جواب برچيند از ريشه‌های آگاهِ کوه، گفت: « در هيئتِ اشک‌های تو بازخواهم گشت   و تو مرا   خواهی شناخت! »       رطوبت زن   صحرا . . . و خورشید آتش زا! اما زبانِ زن . . . مرطوب   می‌لیسد رویای خار را شکوفه می‌شکفد در سرپنجه‌هایش!   می‌لیسد رویای خاک را                            چشمه می‌زند!   می‌لیسد رویای خشکِ خردترین برگ را                                  بر شاخه می‌پرد!   و زن ؟ گم می‌شود در جنگل!                منم حوا   بگو !          منم آورنده‌‌ی آدم به زمين          ( آغوشِ زاينده‌ی خود )                                          منم حوا ! بگو !          هوشِ روشنِ كليد         از انسجامِ حسادتِ قفل نمی ترسد          و عقايد فرتوت          مرا به گمشدگی عادت نمی دهند                                                  منم حوا ! بگو !           ترس‌های مادر زاد           ازقضاوت‌های عالم احتمال            و دليل‌های متروك                                    در خرابه‌های شعار            مرا به  پنهان شدن            درزير پوستِ تقلب            نمى توانند مجبور كنند                                          منم حوا !  بگو !        مردگانی که حرف‌هاشان        تعبير مضحکِ کابوس‌هاشان باشد        به يکديگر                    فردا را وعده می‌دهند       اما زندگان، هميشه در امروز می ‌زيند                                                        منم حوا ! بگو !         درفش‌های سربی سرزمين‌های مترقی         درفش‌های بی خون                                      بی حس                                      بی صفت           نمی توانند اندوه تکنیکی آدم آهنی ها را           در فريب‌های كامپيوتری           به ضجه‌های مادرانه بدل کنند                                                منم حوا ! بگو !          مفسر لحظه‌های زلال می‌گويد:          جنازه‌های فاسد را                           هيچ بشکه‌ی الکل  حيات نبخشد         من در زهدان آب  جاری‌ام         ای سد!                   پيشه‌‌ی توست  توقف !         بگو !          من حقوق بين المللی آغوش خود را می شناسم          به آينه می روم            و شكوهِ زايندگی خود را اعتراف می کنم                                                             منم حوا ! بگو !          من بودم         باز کننده‌ی پنجره‌های ادراك شما           منم !           کاشفِ نفس‌های فاضلانه                                            منم حوا ! بگو !         من بودم         برای کشفِ زمين، راهنمای شما         منم !         آموزاننده‌ی لذتِ شرم و گناه                                              منم حوا !   در عدالتِ زنانه‌ی من مگر برگی نبود                      پوشش مساوی من و شما ؟ اكنون منِ راهنما پنهان كنم خود را ؟! قه قاه . . . گمشدگانِ فردا                                 منم حوا !                                   منم حوا پشت سرم مرزبندی‌هاست روبه رويم اما                    اقیانوسی از اشك‌های شکستِ  دروغگويان و يك پگاهِ بکرِ مجلل همچون لحظات شاعرانه‌ی پيش از خلقت و آهنگی که حقيقتِ تکامل ما را در پژوهشی نورانی                             ستايش می كند .   .   . مرا به آن جشن كه در اعماق تفكرت جاری است . . . دعوت كن منم حوا !                                                                                                                   سنگسار بزن سنگ بزن سنگ به منِ فاجر                 فاسق                         تبهکار                                   بزن سنگ   سرخ پوشيده بودم                                   بزن سنگ رنگِ خونم بود پيراهنم                                   بزن سنگ جلف است رنگِ خون                                   بزن سنگ گيسوانم هوا مي خواست                                   بزن سنگ نامحرم است هوا                                  بزن سنگ قدم هايم صدا داد                                  بزن سنگ شهوت آور است صدا                                 بزن سنگ مي ديد          مرد را                   چشمانم !                                 بزن سنگ   غدغن است ديدن            بزن سنگ غدغن است بوسيدن        بزن سنگ غدغن است مستي          بزن سنگ غدغن است هشياری       بزن سنگ غدغن است گذشته         بزن سنگ غدغن است آينده           بزن سنگ زنم من . . . !              بزن سنگ چشم دارم                   بزن سنگ زبان دارم                   بزن سنگ مغز دارم                    بزن سنگ ای از مادر نزاده ! زنم من . . . بزن سنگ   بزن سنگ                                          بزن سنگ . . .                                                     سنگ . . .                                                            سنگ . . .                                                                      سن . . .