ماندانا زندیان       نگاه می‌کردیم و پرندگان بر شانه‌های شب تبخیر می‌شدند صدای  تو  خاک را از رؤیای مردگان پاک می‌کرد و زمان از تصویر برگی، زندانی در سکونِ  یخ ،  می‌پرید.   من آبستن چشم‌های تو بودم ستاره‌ها را پشت پنجره می‌کاشتم و بوسه‌هایی که مرا می‌چید  خط‌های پیشانی‌ات را به چهار فصل زندگی اضافه می‌کرد.   زمان می‌گذشت و ما نمی‌گذشتیم تن آغاز می‌شد و  ما تمام نمی‌شدیم.   دست‌های  تو ماه را در سایه‌های زندگی می‌کاشت و شب در شب فرو می‌رفت.   ما حرف می‌زدیم باران بند می‌آمد.   ماندانا زندیان زمستان نود و یک خورشیدی