مانا آقایی   بندر آفتابی   سال‌ها پیش وقتی بچه بودم یک روز پدرم مرا به کنار دریا برد و برایم ساندویچ و نوشابه خرید روی صندلی زنگ‌زده‌ای نشستیم                      و با هم به صدای رفت و آمد امواج گوش دادیم   من از ساعتِ بزرگِ طلایی‌رنگی                              که روی سر ساحل لنگر انداخته بود پرسیدم و او از بندری خوشبخت و آفتابی گفت که زمان در آن ایستاده بود                                            هنوز به آسمان صاف و آبی آن روز فکر می‌کنم          و به خنده‌های پدرم که با دود سیگارش ابرهای خیالی می‌ساخت.