ملیحه تیره گل     1   روایتِ تُنگِ بلور   کتاب را بستم با تنگ بلور از چشمه برگشتم گفتم شمشاد را می­شود چید جریمه ندارد قیچی را بردم چند شاخه از بوته­ای را چیدم حالا ُتنگ گلدان بود روی میز تحریرم و گذشت   دیروز دیدم که شمشاد گل داده وَ بیرونِ تنگ هم خیس است  بیرونِ تُنگ؟ تنگ بلور؟  ببینم...؟ بله! R, E, T, A, W بود که بر تنِ تُنگ سُر می­خورد وُ می­ریخت روی کاغذهایم گفتم یعنی اگر در ایران بودم... این­ها... آ وَ ب بودند و آن سوی بلور را هم خط خطی می­کردند؟ و گذشت   امروز «آ» وَ «ب» شعری نوشت با بن­مایه­ی سنگی صاف وُ سنگین وُ صیقلی که گفته بود تیزی وُ زاویه­ام بر پیشانی­ی زن­درختی در گودال جا مانده سنگ­ را برداشتم گذاشتم در پرونده­ی شعرهای پیشانی پوشه خیس شد    جوهر دوید    شعرِ نیمه­کاره­ی شمشاد صدایم کرد که من این صاف را خط خطی می­شود! می­گویی نمی­شود؟ می­گویم می­شود می­شود  تو زنده من مرده اگر نشد! می­گوید کتابش را همین لحظه در هاشور دو صد- هزاره­ی رفته- آمده با الفبای مندلیف بین ایران و امریکا باز می­کنم تو ُمرده من زنده اگر نشد! لس­انجلس- کالیفرنیا، لحظه­های پایانی­ی 1999 و آغازینِ 2000 میلادی   2   کناره­ی تلخ   تا بپرسم از تو که آینه­ی کولیان سرکش را کِی، کجا، چه­گونه پیدا کردی، از کناره­ی تلخ ِ شبانه­ات سرک می­کشم در بریده­های مهتاب بریده­ بریده شتک می­خوری بر دیوار     و پا می­کوبی ...   تو پا می­کوبی پا می­کوبی... تا یال و شیهه­ از دیوار و میله­    گذر می­کنند         و در دوردستِ باد می­پیچند می­پیچند می­پیچند تا این گریوه­ی پرت که من بر آن ایستاده­ام سرک می­کشم: آینه­ای در دست از کناره­ی تلخ گذر می­کنی جاپای زخم، سیمای وقت را چرک­تاب می­کند و شرمِ زمین -- سُرخ­تاب و گرم-- آینه­ات را آرام آرام، از هام ِ مِه پاک می­کند. «چرک­تاب» که حتماٌ می­کند «پاک»؟ نمی­دانم تا کجاها می­کند یا اصلاٌ نمی­کند. آستین- تگزاس، اکتبر 1997     3   نامت را نمی­گویم   سکون از جنس کِش می­شود، از جنسِ کِش اول تپش بعد بال و پر از فرهنگ لغت حذف تا می­خواهد بشود تپش که آمدی نامت آشیانه می­شود نامت را نمی­گویم کامت را از تپش می­جویم تپش که آمدی بال وُ پرم را -- مهم نیست که خشک و پژمرده یا خیس و گِل­آلوده- از گوشه و کنارِ کِش برمی­دارم همیشه هم که نامت بر بلندترین شاخه­ی این همیشه­سبز سبزمی­شود اما نگران نباش همیشه گفته­ام تا آشیانه­ی نامت بال­های من پرواز را می­کِشد تپش که آمدم راه کوتاه می­شود تپش که آمدی نگرانِ هیچ چیز نباش با راه همراه می­شوم تا بیافتد شکل پرواز من بر خشت شکل پرواز تو در آینه­های مدامِ تو- در- تو. سنت لوئیس- میزوری، ژانویه 2003     4   گام   پائی که با خاوران می­رود از دست نمی­رود از دست زمانی می­رود پا که از می­رود می­افتد زمانی پشت وُ رو می­شود خاوران که این گام پشت وُ رو می­شود وَ گام زمانی پشت وُ رو می­شود که این به آن آن به این می­­گوید تند نرو می­افتی وَ عقربه­های این ساعتِ مدید در روزنِ فروشی­ی آن زن­، ارگان فروشی­ی آن مرد، کارتن­خوابگاهِ کودکِ خیابانی­ تند تند می­روند وَ ناشگفتا که نمی­افتند. سنت لوئیس- میزوری، تابستان 2009     5   این چشمه­   Love read the name of this book  before I had written a sentence. (Ovid)   در روزهای نیمه ابری­ی این ساحلِ­ دور در لحظه­های خیزش یا فروکشِ خورشید - که ابرها بُعد می­گیرند- شکل تو را می­جویم شکل تو را می­بینم بانوی فیروزه­تاج ِ فیروزه­دامنِ من! و هر بار هر بار از خودم می­پرسم این چشمه­ی عشق از کجای آن نقشه می­خیزد؟ این جاری­ی حرف به کجای آن نقشه می­ریزد؟ هوستون- تگزاس، سپتامبر 2011     6   راه   جلسه تمام می­شود با گرما سرمای گفت­وگو به خانه­­ برمی­گردم غلت می­زنم وَ هی می­دانم/ نمی­دانم/ می­بینم/ نمی­بینم/ نصیحت می­کنم/ پس می­گیرم/ می­گویم/ پس می­گیرم می­گویم سر سپردن دارد جان سپردن دارد ودیعه سپردن دارد امانت سپردن دارد می­بینم همه را به راهِ سپردن دارم راه راهراه است اما و سیاهه­ی سبزِ این پرسش- که سال­هاست سُر می­خورد  در سر-  صدباره به سَرم سرک می­کشد: به کدام راه از این راهراه بسپرم سر را به کدام پا بسپرم این سپارشِ صد سو را این سپارشِ صد سو... این سپارشِ صد... - تا دم دمه­های سحر که سر از نو راهِ سپردن می­گیرد و نصیحت می­کند که نپرس تو فقط بگرد وُ بگرد وُ بگرد، وَ ودیعه­ را به جانِ جهان بسپار- سر اما وقتی  از سیاهه­ی سبز سربرمی­کند باز سرگردانم می­کند که این سیزیف است که از سحر سربرمی­دارد؟ یا ... سنت لوئیس- میزوری، نوامبر 2007   7   از بیابان به اقیانوس   زن حال عشق­بازی ندارد عشق­بازی یا «تمکین»؟ دیگر حال پرسیدن هم ندارد پنجره را می­بندد پرده­ها را می­کشد و می­ماند   تَنِش ِ داغ ِ بیابان بر پیکره­ی تگزاس تندیس ِ سنگی­ی سارا بر مردمک­های لوط در آن شب نوامبر که زانوهای زن خم شد کدام یک از این­ها بود که یکه خورد مردمک؟ عقربه؟ یا آئینه؟ نه، انگار آینه بود که از بهت جیوه گذشت اسمم را به بادهای جنوبِ غربی گفت و اضطراب لوط را از پله­ها بالا برد   طعم خرمالو بر پُرزهای زبان طعم شور لب بر ماسه­های تر موهای صاف زن در ایستگاه «اتوبوس ِ بزرگِ آبی رنگ» با نسیم اقیانوس آرام به رقص می­آید اما هنوز نمی­داند چه­گونه می­شود دانست که حالا حال عشق­بازی دارد یا ندارد. لس­انجلس- کالیفرنیا، ژوئن 1999