مهتاب کرانشه     روزهای ...اسطوره   روزهای دغدغه و شراب و اسطوره! وقتی شک های زمین به سر حد می رسد بگذارشیشه ها آواز بخوانند وُ سگ ها عوعو کنند شمایل بهشتی با صدایی از عنکبوت شما هیچ بی رنگ نمی شود / نشد من مشروع ترین هوای این دور و بَرم انتهای شرعی ِ بهشت خدای تقدس و سقوط  چشم های شمام مرا با صوتی فراتر از کفر بخوانید با دندان های شیوا و فریبکارِعشق با نشانه های شگفت از اسفل و سافلین شاهد باشید که رویاهای من تا مغز استخوان شیمیایی شدند و دست های نجیب شما تا مچ درمخاطی ترین شعر من ماندند / دست های نجیب شما! و حالا آسمانی مانده تنها بر بام خودش وشاهدی برای چشم های شروع بال های تردید و تقاص تنها منم ،خدای تقدس وسقوط چشم های شما / تنها من                             روزهای شگفت   هنوز هر روز بود  کاه ، سرگردانِ تکرارهای خود بی دست باد / بی هیچ دستی پوستی ، رجزخوانِ بی خودی حرف ها، بیات وُ شنگ گویی پرنده ای هم بود و دستی جفت و من مجسمه ی خودم بودم با رویایی که هیچ اسمی را بلد نبود با سایه ای از جنس خودش... جایی که تورهای زمین تا می خورد و قصه اینگونه شد: آنجایی که بی  جا جاهایی که بی ما ماهایی که عجیب و راز در قدم هایش سست شد و ریخت در روزها  روزهای شگفت