هنگامه هویدا             1  عصر یک روز کاملاً معمولی؛ آن ها به ما شبیخون زدند و ما  مثل اشیایی گم شده  در تاریکی شب پراکنده شدیم میان خاک‌های سرد باغچه پراکنده شدیم تا کناره‌های دیوارهای یکسره بلند تا زیر پنجره‌های شکم آویخته و آبستن و گروه گروه اشیای خواب زده‌ی هراسان فرو رفتیم در زمین فرو رفتیم در زنانگی نا سترون خاک و دست‌هایمان از پنجره کوتاه ماند دست هایمان کوتاه ماند از دیوار   و افتادیم از برخاستن و افتادیم از کلمه. و از زن  افتادیم؛ عصر یک روز کاملاً معمولی.      2 دیگر حتی زیبایی‌ات هم نجاتت نخواهد داد رستگاری خوابی‌ست که خدایی گرسنه برایت دیده بود پیش از آن که سفره‌ها از پنجره تکانده شود و آن همه کبوتر سنگفرش‌های خیابان را بپوشانند...