فریبا صدیقیم     زمان  بلوطی است                که سنجابی آن را آرام آرام گاز می­زند تا به خودت بیایی   چمدانت را بسته­ای     و آماده    در ایستگاه به انتظار نشسته­ای یادت به خیر!             مادرم گفت:     عشق اختاپوسی است که بدنت را تکه تکه می جود به دخترم گفتم:      عشق چشمهای رنگی دارد      سبزش را بپوش      سرخش را روی سردی­ات بکش           و سیاهش را هزار ساله کن    دود کن و    در شعر بریز                   دو روی سکه ای و  نمی دانی از کدام جهت زمین را نشانه بگیری مثل مرکبی که آرام آرام                     در گلوی کاغذم گیر کند                                                   بغض می شوی گاهی و گاه دیگر           از گلوی کاغذم می سری پایین و                    آرام آرام از معده اش حذف می شوی چگونه یک دلت کنم           شیر بمانی نشسته توی سینه­ام یا  یا خط بزنم تو را از جغرافیای سلولهایم مرکبی باید روی شیر یا خطت بریزم                                    که  ندانی زمین زیر کدام روی پرت شدنت گیج می­خورد