بیتا ملکوتی   از آن دو خط کوتاه قرمزآغاز شد دو خطی که یک سویش می رسد به محاق نقطه چین ها و سوی دیگرش به هرم هذیان های سر به هوا   نه معاشقه ای در کار بوده نه کلبه ای که حزن ما را پناه دهد تنها تخیل سرش را می تراشد و می بخشد گیسوها را به پارس سگان مست   آقا! من از شما می ترسم شما که نشسته اید میان شرم سر انگشت ها و گناه شور یک دامن کوتاه آقا! پایتان را از روی لب های رود بردارید وولتاوا مستقیم می ریزد به زهدان تهران با لجن های معصومش با ستاره های خاموشش و رشد می کند کانگورو در جیب پالتوی زمستانی ام   چه کسی پیشگویی کرد شاپرک خانم بر سر ما آوار شود؟ و خاطره ی رنو پنج، سوررئالیست   آقا! می خواهم او را بو کنم از سطح مستند از سطرهای این شعر   می خواهم صدایش بخزد در سیم  و بالا بیاد  از پستان ها و شیر بدرد بستر تنهایی کلماتم را   نه آقا دو خط کوتاه قرمز را نمی شود  دستگیر کرد ... و کانگورو را و ماه را و ٱ  ه را     بی تا هشتم نوامبر ۲۰۱۲ ( اولین شعر بعد از ترک سیگار)