نسترن بشردوست   1 دلیل محکمی برای درز پیراهن هایم ندارم که هی تنگ شان می کنم ، جز این که : با هر یک نفری که توی من می میرد، لاغرتر می شوم.                                                             زمستان 91   2   از شب که حرف می زنیم  تو به فکر کشیدن پرده ها هستی و من به ستاره های زشت چسبیده به سقف.                           پاییز 91                                                                                                                          3 در حفره ی خالی قطره ای می ترکم می ریزم ته جوب و لجن می اندیشم  زمستان 91     4 با همین سیگار که روشن میشود جاده       میایم به اتاق تو پنجره باز است و باران بر اندام تو میبارد ملحفه را که بوی عریانی زنی میدهد تا چشمشهایت بالا میکشم                         بالای سرت به تاریک روشن                سیگاری دیگر میاندیشم ـ صد سال میشود که ندیده بودمت ـ چند جین از چین پیراهن زنی دور چشمهایت می رقصند                      می رقصند                      می رقصند و دود میشوند بالای سرم                       توی همین جاده                      که چشم های تو را                     روی دیوارهای سپید روبرو کشیده اند   نگاه کن کم نیاورده ام       حتا        از هیچ سیگاری و زمین مثل همیشه می رقصد                              می رقصد                              می رقصد                              تا برسم به چین چین                                                      چشمهای تو.                                                                                  زمستان 80     5 تمام نمی شود این جنگ منورهایی که منجوق های پیراهن به هوا می فرستند خمپاره های پنهان در بشقاب جنازه های مبل ، ارواح زوار رفته ی فرش و رخت آویز که قبل از مرگ خود را به دار آویخت . . . تمام هم که شود مفقود الا ثرهایی هستیم که از بوسه هامان باز می گردیم از دست هایی که جا گذاشته ایم مردمک های مصنوعی چشم ، و پلاک های گم کرده مان تا دیگر هرگز.....هرگز یکدیگر را باز نشنا سیم.    زمستان 91                                                                       .