بنفشه فریس‌آبادی   روایت فتح   تشریح چشم‌هایم با تو هرقدر که بخواهد کلاغ‌های گیجِ تهران را با لانه‌های کوچکِ چندضلعی بگذار پشتِ خاکریزِ پلک‌هایم برایش بفرست ! تشریح گلویم خمپاره‌های درشتِ گریه را بردار هرقدر که بخواهد سربازهای زنده را  بگذار کنارِ هفت سین و بچه‌های چاق ؛ برایش بفرست !   از من که بگذریم تشریح جعبه‌های مدادرنگی با دوستانِ دورِ دبستان بگو برای بوته‌های خلوتِ خار یا سیم‌های بسته به موهایم که می‌بینید مداد نیست روبانِ بلندِ گره به گیس‌هایشان را ؛ برایش بفرست !   من خطّ مقدّمِ جنگ بوده‌ام امروز سربازی علیل بر میدانِ بزرگِ تن‌ام افتاد ، که بوسه‌های خداحافظیِ زن‌اش را خوب یادم هست بردار مین‌های کاشته درکفش‌هایم را گلوله‌های کاشته در شکم و چند عروسکِ خواب بگذار در حبابِ تَنگِ زهدانم ؛ برایش بفرست !   حالا هرچه در خانه مانده‌است را در شکاف سینه‌ام جایی پشتِ سنگرهای بلند بگذار : نقاشی‌های بچه‌های دبستان کفش‌های راحتی پلاکِ پروانه‌ای که به گردنم و قابِ عینکی که روی میز ماند . . . بگو : جنگ تمام شد ، برگرد ! و مرا بفرست ! برای دختری که دلتنگِ منگوله‌های روسری‌اش ، شب‌ها خوابش نمی‌بَرد .