بهاره خلیقی   1           سیاه نبودی بی گمان  کلاغ ساکت دیوار دیروز .  وقتی کودکم تو را آبی رنگ می زند هر بار هر بار   2 اندوه نیست .  چیزی شبیه کسی همیشه کنار پنجره  پشت پرده  منتظر گرمای آفتاب نشسته .   3 چاه  سقوط را فریاد را  درد را مهم نیست .  بزرگ می شوم  هنوز پرنده ها  کنار طره می نشینند .   4   پاک کردی  از دفترت .  و من نامی شدم بر ذهنی که  فراموش می کند .   5     سنگینی کوچه نگاه عابرانه ای بود که زود گذشت میان پیچ خیابانی که هیچ درختی نداشت. و سکوتی که نبود همیشه شکسته می شد در اگزوز ماشین قراضه ای که حسرت مسافران را در چشمانش خواب می دید . من با دستانی پر دستانی خالی در بند تمامی بودن ها وقت نماز به صدای اذانی گوش میدادم که پرواز را به بانگ بلند می خواند و هیچ نمی گفت فاصله ای هست !   6     ا کنون ، آغاز ته ماندگی زندگی ست     هیچ کس با هیچ کس نیست     انتهای کوچه ی باران خورده     تا ابد نمناک است     دست های آبی     مجالی دیگر دهید       7 رادیکالیزم جستجو   یک بحران  همگانی است   و جهان   در پایین ترین   منحنی سینوسی   نسخه های خوشبختی   روی دست داروخانه ها   باد کرده     8 بچه های به ستوه     آزرم مردم گریزشان     و دسته های گل میان آغوش های چرک     چراغ های چشمک زن     بوق ، بوق ، بوق     و رد نگاه چسبناک مرد     بر ساق های پودر زده چه کسالت غمباری   9 هیچ ! نتوانست . چسبندگی اسیر توحش بود و ... من تاریخ را از بر .   10 چیزی ، جایی هنوز هست . برنج می ریزم قمری های یخ زده دعا می خوانند.   11 بگذار خیال کنم دلتنگی ، حاشیه نوشت کتابی است که روزی بکارم خواهد آمد بگذار امیدوار باشم   12 روز کوتاه شد دیوار کوتاه تر  فاصله ها ،  فاصله ها ،  دیگر چیزی نبود که ساعت برایش گریه کند  وقتی که در همیشه بسته است 13   صدای دیگ های همسایه ی مادر بزرگ می آید مادر بزرگ که مرده بود و همسایه که خانه اش را اتوبان برده بود باز هم می آید صدا را می گویم .