آذر کیانی     زن  کپی  می زند  چند رویا  را  که کاملا جدا از هم به کارشان  مشغول اند . معمولا از روی خودش چند کپی بر میدارد.   رویای سایه آبیِ چشمهایم   پشت  چشم ، آسمان  که بواسطه ی مژه های برگشته و ریملی ام از پرنده خالیست.   رویای سنگرهای پشت خاکریز خط مقدم  چریکه ام.  نیم خیز، خوشه های گندم را از روی ماه می چینم. روی گونه های سفت و سفیدم، متبسم شب ؛از برق دندان و نگاهم طلوع خورشید فردا را بانگ میزند.    رویای نیلوفرم.  می ایستم. نفس عمیق می کشم. هستی ،خبرنامه یی لوله شده از ریه هایم پایین می رود و در هردم و بازدم  از زایش کرم های بد بو جلوگیری می کند. شب ،موهای بلندم در دستهای باد خاکستر از روی ستاره ها می روبد، به شهر،هوای تازه می بخشد، و پاک میکند تکه تکه جِرم هایی که  فاصله اند.    موهایم از خاکستری به سفیدی بزند وقتی، سپیده ی صبح از عمق خوابم  سر میزند.   از روی خودش کپی های خودش را دست به دست می چرخاند  زن و همچنان زن.