 |
|
| آرش نصرت اللهی
دره
كمر كوهستان را گرفته ام و مي بينم كه در كف دره مي افتد تاريكي در كف دره مي افتد ياد من در كف دره زني با دريايي كه از پايين دست دامنش مي چكيد زني كه برخاست و دايره ي عقاب هاي قله را به مردمان دره داد برخاست نقش پرنده بر سنگ هاي دره نشست ترسيده از خواب كتيبه در آغوش دره بود زن برخاست و در مركز تاريكي ايستاد لب هايش ؛ كويرهايي كه به سختي به هم مي رسيدند ! تنها بود زن و دام دره داران در كناره ي تاريكي تنها بود زن درآورده از دل دره دادش را دادش را دادش
از كف دره مي آيد بالا ياد من از كف دره مي آيد سال هاي سنگ و كوهستان كوهستان گياهاني كه هر ساله با ياد زن برمي خيزند !
قنديل
زمستان بود زمستان بود و جنگ تنها چيزي كه گرم بود پدر بزرگ در افتادن از لبه هاي نبرد يخ زد پدر پي نان و هوا پدر روي پدر بزرگ يخ زد حالا اين منم يخ زده اي روي پدر سقفي براي پسر بي حرفي از سال هاي سرزمينم كه تنها زمستان دارند !
|