بایگانی      صفحه اول       تازه های شعر    کتابخانه      پیوندها         شعر، علیه فراموشی

نامه                                                                          با یاد کشته شده گان ِ قتل های زنجیره ای

وحید گل بهاری

نامه ام عالی ست.             نامه به مردی که در زمستان خنجری به قلب ِ پدرم فرو کرد.      بی دلیل و بهانه.
نامه ام اما از صلح می گوید. 

از باور ِ به صلح              نامه می نویسم به مردی که به نام ِ خدا خنجر به قلب ِ پدرم فرو کرد
و بر گلوش تنابی پیچید.

اگر می خواهی     بخوان نامه ام را   به نام ِ صلح:       بخوان    بخوان به نام ِ صلح            به جلاد.
جلاد      که به نام ِ خدا ...              از لذت ِ ناب        .....

صلح      در شکل ِ کلمه      که نخست نزد ِ خدا بود       و کلمه خدا بود
پس آن گاه           بخشش آمد.          بخشش که همین نامه ست.              نامه ای که نه نام ِ خدا دارد و نه جلاد.
نه قاسم               و نه جبار.

نه مُهر دارد         نه لاک               نه امضا              نه تمبر               باز است و بی پاکت           بی تاریخ.
پاکتی تهی           بی نشانی بر آن    و بی لاک           و مُهر.

نامه ای تُهی        به جلاد  در پاکتی که هیچ بر آن نیست          و هیچ در آن.
نامه ای چون ِ وَرز ِ خمیر   تهی.
خمیری پخته        و نامه ای در آن.              نانی پخته                        با کلام ِ خدا در آن.

نانی پخته برای جلاد                     با کلامی در آن                 در بسته ای که هیچ در آن نیست.
بسته ای تُهی        با نامه ای           هم راه با کلام ِ خدا.           بسته ای آماده برای جلاد.

سوار بر چاپار     با نامه    و          پاکت      و          بسته      و رنگ پریده       از کلام ِ خدا.
و خدا گفت          تو را با نامه        سوی خود فرا خواهم خواند.

خدای بی عشق     و          بی بخشش          در نامه ای بی لاک           و بی مُهر
نه نام     و          نه نمره              و          نه تاریخ

خدا پشت ِ در       با نامه ای در بسته ای
نامه ای با واژگان ِ تهی ِ جزا. 

نانوا      با نان ِ پخته         پشت ِ در             رنگ پریده
نانوا      با نان ِ پخته         رنگ پریده          بر درگاه ِ جلاد
جلاد می نگرد                  بسته را باز می کند           می خواند            نامه ی تهی را.

نامه! نامه!
جلاد نامه را می خواند       می خواند            می خواند
                   می خندد       می خندد             می خندد

می خندد و بالا می آورد
می خندد و بالا می آورد.

خدا را می ستاید   با عشق.
خدا را می ستاید   با زندگی ش.
می خندد             و          می ستاید.

                                                                        وحید گل بهاری (نوامبر 2004)