 |
|
|
محمود معتقد ی
این خطا به ممنوع / به تبعیدی تو / سیرا ب می شود !
ا ز گرگ و/ میش ها ی تو می رسیم به کنا ره قرنی و / آ وا ر تند ری / تا ریشه ها ی تو آ شوب تند یس ها و / حس سرود ی که بر نمی آ ید د لت / پس با را ن وا ژه ها یم هنوز می توا ن / قهوه ا ی نوشید و/ همچنا ن عا شق تو بود ا نا رها ی پا ییزی / حرفی نمی گویند تما م می شوند و/ د رختا ن نیز ا ز خطوط فا صله ها / بر می گرد نند پرند گا ن سرخ د ریا یی ا زسمت سطرها ی من و/ تیغه ها ی تو/ د ربا د ما و/ د لوا پس عا شقا نه ها یت تکه تکه می شویم و / غریبه می شو یم گا ه سری / به چوبه ها ی حراج می رویم د ریا ی متقا طع / ا زتو چگونه را م می شو د ! مثل زنی که / ا زلهجه ها ی تو پر می شود مید ا ن ها ی سکوت و/ زیبا یی بی رحم ا ت هر چه آ سا ن / تا به نیمه ها ی تو می رسیم د ورد ست ها ی سپید / شکفته می شوند و / ا ز چشم تو می د وند شبیه ا ستخوا ن ها ی کوچکت / منم چه می دا ند ! ا ین خطا به ممنوع / به تبعید ی تو / سیرا ب می شود گفتم : هنوز می توا ن/ قهوه ا ی نوشید و/ همچنا ن عا شق تو بود
آ ذ ر 87
|