 |
|
ويترين (به اسدالله جعفری)
دوست داشتم پيرهن باشم و بر تنت زار بزنم، آنقدر... که دستهاي ريخته ات، جوانه بزنند
دوست داشتم شلوار باشم تا با يک پايم، پايت و با پاي ديگرم صداي مين را در ميان بگذاري
دوست داشتم لباس باشم تا وقت حراج چند درصد فهميده باشمت . ولي نه ! بهتر است همين که هستم، باشم و تو به من نگاهي بيندازي و بروي
اين شيشه نمي گذارد به تو بيايم...
(2/87)
نا به هنگام(2)
هر برج که پدر مي ميرد پارچه اي سفيد رويش مي اندازم
تا مادر گريه مي کند پارچه را مي کشم :
چند کبوتر به آسمان برمي گردند
من شعبده بازِ بزرگي هستم...
حدس يک شاعر
شايد اين مرد که به جدول کوبيده ديگر نمي توانسته خودش را در خانه هاي عمودي بنويسد
دراز کشيده تا بهتر نقش مرگ را بازي کند...
|
