شقایق زعفری

سکوت:

مثل مادری که باید مادری کنی و مادری می کنی

هیچ دستی نیست،تو را ثابت کند

می چرخی و می جرخی و مثل زمین حالت بهم می خورد و اینها کهاینجا و آنجا نشسته اند،فکر می کنند،ویار کرده ای و بکارتت دست خورده نگاههایی  می شود که شیطانی تر از ابلیس اشکهایت را پاک می کنند و دوست ندارند خودت باشی و گاهی در خیابان آنقدر فریاد که حتی فکر دیوانگی از سرت پرت و پسرکی موسیاه که عاشقانه هایش را هفتاد و چهار سال پیش برایت نوشت در آینه شکل فرشته ای کوچک شود.

و تو سهمت از زندگی دروغی است که گریه می کند و اشک می ریزد و نمی خواهد فریاد بزند...

دروغگو نیستم و تن به همخوابگی های سالهایی دور می دهم ،کنار کسی که در کودکی صرع تنش را بلعید و شبی از شبها در نور و شلختگی آهنگ تو را بویید و بعد جای پنج انگشتش ،نیم دایره ای شد روی پوست شکم و مادرش افسانه ای از قبیله های آدمکشی خواند و او رفت،رفت...

مثل باران که بارید و رفت

مثل موج که کوبید و رفت

مثل کوه که گر چه ماند اما دلش را سنگی سیاه ربود و رفت

رفتن،نبودن،سرچشمه چشمهایی خواهد شد که به دور خودت بپیچی و بگویی:خسته ام!

و کسی نیست این خودکار لعنتی را از دستهایت بگیرد و ننویسی:تنهایم!

مثل مادرم که همیشه دستش بر خالی پدر جرخید و پدر که دود پشت دود و بعد دیوار،در،دیوار،در...

خاموش،آرام

رام و صبور

بهتر از اینها فکر کن

و باید یادت برود،بیماری قرن جدید ایدز است که خونهای قاتلی مثل خودت را پس زد و تو...

تو چی...؟؟

تو کی...؟؟

بحثهای بیهوده

زمانهای تلف شده و تو که فسیل فکرهای مسموم ،حتی یادت می رود صابئنهای معطر بهتر از مایع ظرفشویی برای شستن تنی کثیف...

و اولین بار،اولین کس،چگونه خودکشی کرد؟؟!!

و موفقیتش آیا همین بیمارستانهایی بود که آزادیشان کشتن آدمهاست و سرم که می چسبد به تنت،کبود!

موعظه،کنفرانس و بحثهای داغ

اینجا حالا آدمی است که می خواهد بگوید: س س س سکوت

و سکوت میوه ای که در دهان آدم شکست                دوستت دارم

حوا زلیید

ما مردیم،زنده شدیم

آفریدیم و با همان خوی مادری مان کشتیم

کشتیم

جنگ پشت جنگ

آیا خدا قاتل بود

نوشت نوشت

ما گفتیم :خم شو،راست شو،و به پاهایش بیفت

و این معنای ابرقدرتی بنده شد

وقتی حافظ کفشهای لنگه به لنگه نبات را جفت می کرد و می گفت:یا الله

کفری شدن خدا دیدن داشت و ظرف بلور گلداری که در مطبخ بی گاز و یخچال نبات شکست و او گریست و گریست و حافظ ،شاعر شد

نوشتن یعنی فاصله را کوتاه کردن و من نمی دانم از چی لذت بردن است و می خواهم حلق آویز شوم به دور خودم و از این بالا که نمی دانم تا پایین ... پرت

پرت از تو و آرزوهایی که آن بالا نشسته اند و خاک می خورند و نباید گردگیری کنی مثل قاب عکسهای فوری روی میزهای اتاقت

صندلی هایی خالی و هیچ دستی آنها را پر نمی کند و تو پر می شوی و خالی می شوی و نقش صندلیهای شکسته داری و تمام خانه های ویران شده از جنگ،سیل،زلزله...

بازیگری قشنگ است،وقتی در شروع چیزی قرار داری که باید مدان آن را بازی دهی و می دهی...

یادت باشد خوب گریه کنی

خوب مریض شوی

چرا می نویسم؟؟!!

ضعیفه دوست داشتن کار مردهاست

فکر کردن و از همه بیشتر نفس کشیدن

نفس نمی کشم تا ده و بعد می گویم عاقل باش،عاقل...

من عاقلترین احمقها بودم و می گفتم:دوست داشتن خدایی است که در معبدهایی دور دوستمان دارد و
 می داند،درد کشیدن درد دارد و سخت است مثل خوبها به چیزهایی خوب فکر کرد

یکنفر بیاید من را از منی که دیگر نباید من باشد،بگیرد

و ای کاش پدر

 زنده به گوری را دوست داشت و روحم را در قفس قناریها نمی آویخت

ومن آویخته می شوم از هر چه من ،آدم و بیشتر از مردهایی که...

دروغگو،دروغ نگو

من دروغگویم

وظیفه ام دروغگویی ،خیانت،قتل و جنایت

و شاید نمی کشم کسی را مثل این جانی های هفت تیر بدست تلویزیون،اما کشته ام خودم را در آینه هایی که گوشه گوشه اتاقم نشسته اند و من و تنهایی هایم را دید می زنند...

همه چیزی به هیزی می زند!

ساعتها پا روی پا انداخته اند و یادشان می رود،بگویند:زندگی خریدنی نیست مثل باطریهایی که در قلبشان تپش یادشان رفته و من می دانم هیچگاه شاعر نخواهم شد

از فلسفه بیزارم

از صبح،غروب و تلفنی که زنگ می زند      دروغگو

باید کمی خوابید و پنجره ای را با تمام خاطراتش خواب دید ئ اینبار خواب پیامبری می بینم که دوست دارد زن باشد و من بلند می خندم و انقدر می خندم که...

بعدش را نمی دانم

مثل بعدهایی که همیشه باید باشندو بعدش معلوم نیست

لطفا کسی مرا به دارالمجانین هدیه کند و بدانید دیوانه شدن هنر قشنگی است و من کتبا و رسما خواهم گفت:دیوانه ام!

حالا زانو بزنید

حرفهایی قشنگ بلغور

ومن که پیامبری دیوانه و بدبین هستم

سرتان را لای گیوتین می گذارم و به آبنباتهایی که دستتان دادم ،نگاه می کنم

مردن شجاعت نیست

و اگر دیدید و ماندید،شجاعید

مثل من که تمام ترسهایم را زیر جوهر این خودکار می ریزم

مثل آبهایی که برای کاکتوسهای خانه ام می ریزم و نمی میرند و خشک نمی شوند

حالا که به چین های نداشته صورتم نگاه می کنم

یادم باشد

فردا خانه ام باید تمیز و مثل برق

و یادتان باشد

اگر خانه ای دیدید تمیز و مثل برق

خانه پیامبری است

که گر چه زن است و مادری می داند

زندگی را دوست دارد.