(دفتر سونات تبریزی)

هومن نامه 1
   

چرا من از تو هيچ كليد و رويا و نسيم ندارم هومن ؟

در پي كدام آهوي تابنده و خنده رويي كه سراغت را حتي پرستوهاي امين تارك دنيا هم نمي‌گيرند

هر كه تو را دوباره برايم بزايد

آن كلمه  شفاف را به او خواهم بخشيد
نكند يك دفعه دختران ساعت  سه ی  شب تهران در گوشت حرف هاي جادويي زده باشند

تو را به كوچه هاي متروك و دور زمان برده باشند

نكند لبهايت را آن لبهاي كبود و از شكل افتاده ، كبود و بي شكل كرده باشد

نكند يك دفعه سرت درخشيده باشد و رفته باشي بالاي آن ديوار ممنوعه و گفته باشي كه آن نگين منم !

نكند جايي طرفهاي شكستگي  سايه ها و تذهيب ها نشسته باشي و همه ي باغ را سوزانده باشي !

نكند كلاه شاپو بر سر گذاشته در جنگ خروس هاي جان بر كف نشسته با سبيل هايت بازي كرده باشي !

كجا رفته اي اي سرو خوشبوي بهارهاي عارف تبريز ؟

مرا سراغ نمي گيري

مرا كه مادرم درون خمره ي شراب زاييد

با من حرف بزن اي بي دين

از كوچه هاي پر از صليب و ابرهاي كج و معوج برگرد

اين جا گندمزاري با بوي نان هاي شيرين در انتظار توست

اگر خواستي بگو برايت قايق و فانوس بياورم

اگر بيايي

هفت روز همين طوري مي توانيم بنشينيم در همديگر به آن هفت روز نگاه كنيم

از همين چند تكه ابر و پنجره و ماشين قراضه ي دم كوچه ، فيلم بسازيم

يك رمان در باره ي كوچه هاي چند بُعدي بنويسيم

تو مي تواني در فضاي سياه چشمانت دختر و صندلي و اسب و ساعت بياوري

من آن نصف ديگر را با گنبد و كلاغ و كليدها به فرجام رسانم

خدا را بيا

تو را به اسم آذربغ و گلهاي اهريمني فرا مي خوانم كه بيايي

اين چند روز بي سيگاري و بي باراني نمي ازرد بي تو

اگر اين درختان لوس آنجلس آنجا نبودند

حرفهاي ديگري هم داشتم

من آهو را ول كردم هومن

تو هم ول كن !

اندوه شاهزاده ۲

شهري بود كه از زبان زني زلال بر خاك چكيد ..
شهري بود در ميان كوه هاي پير
شهري كه چهار دفعه در سال مي رفت به كوچه ي معطر تبريزی‌ها
و گلدان‌هايش را آنجا عارف مي كرد
چهار دفعه در سال مي رفت آرايشگاه و لباس فروشي‌ها
شهري كه دوست داشت تو را از كوچه‌هاي تنگش دوباره به خانه‌ي محبوب برساند
شهري كه در طعم سوپ مرغ و خورشت هويچ دخالت می‌كرد
شهري بود كه جنگ جويانش
هميشه در روح ديوارها و چنارها مخفي بودند
شهري بود شبيه آواز خواني دوره گرد كه مي سوخت و برگ‌هاي درختان را سرخ مي كرد
چه نگاهش آبي بود و رو به راه شيري !
چه دست هايش استخواني و سفيد !
در صدايش آواز تاريك مغي بود كه عشق را مست می‌كرد
شهري در ميان آدم‌هايش ..
اسم مرا هم سالي يكبار
براي كساني كه می‌خواستند طلا شوند
به زبان می‌آورد
خود آن دختر بود آن شهر
كه در كاغذهاي من روي انگورها مي رقصد
اسم آن شهر را در شيشه ي كهنه ي شرابي گم كرده‌ام
نشان به اين نشان
كه ماركو پولو هم در سفرهاي خيالی‌اش آنجا پرنده شد
مرا در آن شهر
كه اسمش را در مغاك كوههاي پيرش
كنار بزهاي سنگي پنهان كرده‌اند
پنهان كنيد !

صداها ۸

شكل كوكنارهاي غايب در حيرت گربه !
شكل گربه در رعد و برق ساعت ۳ شب
شكل ديژاوو در كفش‌هاي دختري كه از دست جرثقيل مي افتند
شكل افتادن در ساعت سه شب وقتي كه باران پشت پيانو مي نشيند
شكل گلو در آتش
شكل آتش در ساعت سه شب و پنجول هاي بي رحم
شكل خواب كوروش
شكل ساعت سه شب در توضيح جرعه
شكل غيبت مردي در زير كلاهش
شكل كلاه در ساعت سه شب و جاروهاي جاندار
شكل مرگ با شاخ هاي سرخ و چشم هاي مكرر
شكل چشم ها در ساعت سه شب و خنديدن گربه
شكل من در اين نحو
شكل نحو در ساعت سه شب و رعدهاي دوباره

كليدها ۵

يك عمر پرنده پراني و آسمان خواني
يك عمر گردآوري همه‌ي منقارها و چيزي در شكل من ساختن
دوستان من يكي يكي سوار جاروهاشان مي شوند ومي روند
باغ را ديگر هواي اسب شدن در سر نيست
...
نگاه مي كنيد و مي گذريد ؟
اگر مي دانستيد كه حالا همه بيت‌هاي اين كتاب سوسك‌هاي مكررا ست
همينجا زير چشم‌هايِ بي صورت ، يله مي افتاديد و معاشقه مي كرديد!
يك عمر فتح زيج كبوترها

و حالا روح چاه و سياهتابيِ داسِ ماهِ نو !

ترانه اي براي ابن ا لسلام ۸


فكر مي كند نمي فهمم در صدايش ودكا ريخته
فكر مي كند آن خوابيده ي كبود كه تاريكي ، زمانش را پوشانده است منم
فكر مي كند بالهاي من روي سيمهاي پوسيده ، كلاغ شده اند
فكر مي كند نمي شود توي پرتقالي نشست و دست بر زنخ نهاده پرنده ها را گوش کرد
فكر مي كند ديوانه اي ديگر نانِ يك شنبه اش را اين طوري خوشمزه مي كند
فكر مي كند شاعرها بي خودي سينه سرخ مي شوند
فكر مي كند سقوط كلاغ نمي تواند روييدن مست كوكناري باشد
پرتقال را كه مي کَند فكر مي كند فقط يك شكل نارنجي رنگ را چيده !

نامه های قرمز برای  میو و  دامن بلندی که  شب و روز می سوزد !

 
دسامبر 2006
 

۱

و بیایم تو را زیر چتر فضایی بچرخانم  ببرم کنار پاورچین پاورچین های ِ دامن ها،
‌ها ؟
که  شنگ بچرخی و اِ !
چند سطر بسوزد  تو  پا برهنه در باران و من هِرهِرهِر بخندم به کزِ قرمزها  ،
 ها؟   
و خوشبو ها یکی یکی در بیا بیا بسوزند و شب در آینه بخواند هاها ،
ها ؟
کسی که از خودش می زند بیرون می چسبد به ستاره به باد به اشاره که از زیر بوته های سیاه می خزد آرام در.
نترس آزادی خودش فکر همه چیز را کرده است       
و از دورهای محو دو جفت بال بیاید بفرما اول تو ،
 ها ؟
که میو که میو که میو که میو که میو آخ خب ؟

 

۲

کی یاغیش یاغیش لاسین  قانین‌دا دامارلاریندا دِمه
دوشه‌ریم!
کی آی وار بورکونده قیرمیزی دوداقلارلا  اُؤپه‌ر لرسه اُؤلوریم وای وای!
گوزوم جیگر، الیم جیگر، دیلیم جیگر منی یی‌یر او گوزلرین
یاغاریم یاغیش لاریم قانیمدا دامارلاریمدا دور دور دور دور دور
هاواندا قوش وار، تار وار، می‌یو می‌یو می‌یو می‌یو ... 
دای دور دای دور دای دور  جیزه‌له‌مه جیزه‌له‌مه  دیلیمی!
دوشه ریم

۳

کنار لک‌لک‌های مفرغی که مرا بردی چشم‌هایم زنگ زد
کنار کلاغ‌های چوبی که رفتیم دیدم کنارت دیگر نیستم
کنار قورباغه‌های تازه باریده که رسیدیم بال های سرخم از دهانت زده بود بیرون 
حالا اینجا این مرد چوبی یک دفعه پریشان از خواب می پرد در. در ولی خیلی درخشان و باز. چرا با من نمی آیی؟ دستم را بگیری رنگ پیراهنم نارنجی می شود. سفر را دو نفری رزرو کرده بودم.
 ها؟
وای میو
من کشیش نمی‌خواهم 
تو را می‌خواهم میو ،تو را میو میو، آخ میو

۴

پنجره  یک مشت از آسمان بگیرد آبی‌؟
آینه با دست‌های گرمش موهایت را نوازش کند بخوابی؟
شراب سه تار بزند اتاقت آرام آرام آرام برقصد خب‌؟
ماه بیاید دور نگاهت را ملیله بدوزد چقدر نازی
همین الان برویم وسط آب آتش روشن کنیم‌؟
بگویم من مموشم بخندی و دوشیشه‌ی هات ساکی را سُک بنوشم ؟
میو میو
هاهاها
 میو میو
 هاهاها !!!

۵

رنگ‌ها که بنگ، بنگ بنگ ...
شب سوراخ سوراخ می‌شود 
ساعت‌ها که زیر پرتقال‌ها زنگ می‌زنند
لک لک‌ها که یکی‌یکی یا می‌افتند یا می‌افتند،
 می‌افتند
من و تو در دود در برف در رد پاها
نه میو، نه میو، نه میو ، نه میو ، نه میو ...

۶

این شیشه مثل پنجره‌ای که مثل کاسه‌ی گلی که مثل شهری که مثل دفتری که مثل جیبی که مثل نگاهی که مثل دلی که مثل دلم، خالی‌ست گلم
دوستانم را همیشه درکاغذ جمعِ جمع پیدا نمی‌کنم حاشیه می‌سوزد در خیالم.
ولی در آن دورِ دورِ دورِ دور ِ دور آب نباتی قطره قطره می‌چکد
چرا چشمهایت را از من می دزدی
چرا بوی شبهای بغداد می‌دهی دلم ؟
چرا میو چرا میو چرا میو چرا میو میو میو میو ...؟

۷

هی‌ ، کی ‌آمدی که وحی برق می‌زند در  نشانه ، اشاره در!
۷ هزار سال می‌شود که فرشته به شعر نیامده‌بود حالا آب می‌زنند راه را چه دیوانه، میو !
بیا امتحان کنیم بال بزنیم برگردیم به خانه میو .
خودکشی هم طرف های آبی دارد. روی ماسه ها حالا شاعری زیر کلاهش نشسته است صدای دریا را تعمیر می کند. می شنوی؟ آنجا ماهی زرد مثل پروانه روی گل های خیالی آرام در.
نگو نه میو نگو نه !

۸

با صدهزار کلمه  شعرم   هنوز گنبدش کج است  پنجره‌ باز نیست   لال است میو
بی صدهزار کلمه    درِ  دوازدهممی، زیج بابلمی، تاج محل درون کوزه‌امی، خود خود خود شعری میو
دلی میو دل ای دلی میو !
لیلیم لِ یی میو !

۹

سرِ ماه گیج می‌رود تو هم تب کرده‌ای طفلکی میو
صدایت گرفته‌ قناری‌ها یکی یکی از گیتارم  می‌افتند  
تنم  همیشه باغ پنهانی‌ات بود
می‌آمدی و می‌خواندی
با خدا حرف می‌زدی با فرشته‌ها بازی‌‌ می‌کردی
خورشید را رنگ می‌زدی
ولی این روزها بیمارستانت منم
دوایت منم میو  سوپت منم میو لحافت منم میو
سرم گیج می‌رود میو!

۱۰

‌اینجا جای پنجول‌های توست برگهای کبود، طوری نیست میو
اینجا جای تیرهای توست خون آسمان ، گله که ندارم
اینجا جای زخم زبان توست آهِ فرشته‌ها، این هم می‌گذرد میو
اینجا رد پاهای توست بارانِ زخمی ...

 

۱۱

 برج و باروهایم را می‌روی در سده هفتم به هم می ریزی
در دقیقه موعود رعد می‌آوری برق می‌زنی در باران در پنجره
 باید جربزه داشته باشم  وقتی که بادهای سیاه یکدفعه می‌ریزند
آن وقت تو   هم سده‌ی هفتم را      دوباره   هم دوباره را در آسمان های از یاد رفته ...
و پشت آهوها برج و باروهای شهر خودمان
پنجره های خودمان
طاقی های خودمان با ابروهای پر پشت
عشق یعنی دزدیدن دختر خدا از قلعه ی دیوها ...
جُربزه میو جُربزه...

۱۲

شهر از نیمه باز پنهانِ در     تو می‌آید میو
یالم می‌سوزد وقتی از دهان خدا بیرون می زنم شنجرفی  ...
دما سنج را نگاه کن چشم‌های تو هم روشن است
آب و هوای یشمی میو ، آب و هوای ابریمشی

۱۳
 
گوش بده نشسته روی شاخه‌ی سرخ     پرنده‌ی تیتاک *
و من در تو نفس می‌کشم رگ من از تو می گذرد
دست‌های خدا را در من پر کن در تو فرشته‌ها را بگویم به حساب من بنوشند
بدخطی نکن من و تو اهل یک کلمه‌ایم
 مگر من راهت نبودم  چرا  سفرم نیستی   دل آینه   ضعف  می‌رود میو.
ببین‌ چگونه قناری‌ها در گیتار گم‌  می‌شوند
این پیراهن را با هم بپوشیم بیا همدیگر را سک بنوشیم
باران‌ را زیاد معطل کنی قهر می‌کند جان من
گونه‌ی  آسمان را اگر نبوسی می‌پوسم  
پرنده‌ی تیتاک میو ، تیک‌‌ ‌تاک میو !

 اهالی جزیره برطاییل به پرنده زمان، پرنده تیتاک می‌گویند.

 http://yashar.persianblog.com/