بازگشت

مانا آقایی  

ديگر

هيچ خيابانی مرا به جا نمی آورد

در باجه ها

يک گوش مفت سراغ ندارم

که فريادهايم را از آن آويزان کنم

هميشه وقتی می رسم

تازه می فهمم که بايد برگردم

- الو؟ ٣٣٦٥٥؟

چرا هرچه زنگ می زنم

کسی جواب نمی دهد؟

نکند اين سياره را خواب ديده ام؟

يا نامه ام

که برگشت می خورم به خودم؟

- سلام اين منم که برگشته ام

من کوله پشتی خود را

مانند کفش های ملی ام

از پائين شهر خريده ام

برگشته ام

و قول می دهم

هيچوقت بی خبر نروم

هر کس که می رود

شايد يك روز برگردد

اما سوال من اين است:

چگونه برگردد

کسی که راه خود را يافته است؟

کودکی ام را پيدا نمی کنم

يكی به من بگويد

اگر من مرده ام

چرا ساعت

مرگ دقيقه هايم را اعلام نمی کند؟

- خداحافظ

نه من از تبعيد نمی ترسم

نمی ترسم چمدانم

راهی جدا از دست هايم برود

يا آخرين صدای حنجره ام

لهجه ای بيگانه بگيرد

اما می ترسم

می ترسم آدم ها بروند

زمان برگردد

و من همچنان اينجا ايستاده باشم

سه چرخه نبودم يا هواپيما

اما مرا از خود رانديد

برويد تا می توانيد برويد

حتی شما هم روزی

به انتها می رسيد

جمهوری!

برايم از آفتاب سرزمين مادری گفتی

اما من مرگ پرندگان مهاجر را ديده‌ام

رويا شيرين است

اما من تلخی واقعيت را چشيده ام

مرا به ياد نمی آوريد؟

چقدر زود فراموش کرديد دوستان

سفر که آنقدرها طولانی نبود

چرا نمانديد در خانه های بی روزن اطمينان

در کوچه های خاکی امنيت

تا مجبور نباشيد برگرديد؟

اين چندمين بارست که برمی گردم؟

هر روز يك قدم

به مرگ نزديكتر می شوم

هر روز منطق رياضي زندگی را بهتر می فهمم

پيراهنی که امروز شما را می برد

همان کفشی ست

که فردا ما را می آورد

آسفالت های زنگ زده

ابرهای فلزی دود

و خاکی سياه که سلامت شش هايم را

هر روز به يك وجب سرب

و چند مثقال سرطان خالص آلوده می کند

ساعت چهار بامداد

اينجا تهران "پايتخت جنون"[1] ست

و گم شدن

خوشبختانه شناسنامه نمی خواهد

امروز تنها خوشبختی من اين است

که جهان به اندازهء خودم تنهاست

من ٢٨ ساله ام

اما چه اين عدد را ٢٨ بار به ٨١ اضافه کنم

چه ٢٨ بار از ٨١  به اين عدد برگردم

نه هيچ فردی زوج می شود

نه هيچ بيمارستانی

تولدم را به خاطر می آورد

انسان جز اينکه برج بسازد

چه می تواند بکند؟

شايد نجات جرثقيلی ست

که کودکان را در گودال ها پناه می دهد

شايد نجات ريسمان بلندی ست

که آسمان

برای آوارگان به زمين پرتاب می کند

من از ارتفاع سيمان

به سقوط انسان فکر می کنم

به خيابان های فاحشه                

و به جنازه هائی

که در آفتاب مانده اند

يكى در من هميشه دوست دارد برگردد

و نفرتش را مثل خمپاره ای

در اولين چهار راه شلوغ زمين منفجر کند

جمعيت متفرق!

چقدر گورستان لازم است

تا اتحاد تو فراهم شود؟

تهران

اسفند ١٣٨١