شاهرخ ستوده فومنی

 

کلمات

هوای خالی      

میزها

بارانیست.

دست هایم را دوره می کنم...

و

کلماتی که مرا شاعر کردند:

قفل

مادر

غصه

باران

بانو

سفر

مرگ

یادگاری

عکس

خانه

درخت

خواب

ساز

سیگار

.

.

.

شهرستان

جاده ها و ابرهای عابر بی هراس

که بر من نمی بارند.

 21 اردیبهشت 84

قرص های بی خوابی

مردی که موسيقی می نوشيد

و با خيال رهای شعر

شب ها

در ابر  می خوابيد

و مردی که عشق ...

جيره های خواب

در شيشه ها ی کوچک در بسته

خواب می بينند.

  ۲۱/۱/۸۴

شهر کتاب

عصر آدینه سردی

ما

در شهر کتاب بودیم

هوا سیاه بود

شب بود.

وام گرفته بود

شاعری

نام تو را

برای کتابش.

 بخار گیج_ دهان رهگذران

ترانه های ممنوعه را در هوا عریان کرده بود.

من

زیاده خواه نبودم

اما

سکه ها را یارای نام تو نبود

نام تو را نتوانستم به کتابخانه _ خانه بیاورم.

عصر آدینه سردی بود

بخار گیج_ دهان رهگذران

با ترانه و قهوه و نام تو  

زیر بارش برفی یکریز پنهان می شد.

 29 آذر 83

سال های عاشق

تقویم ها در گنجه

 و

ماهیان قرمز فراری

 در چهار راه ها

در خطوط عابرین پیاده مردد مانده بودند

و خورشید

پریشان و تفته

از روزنه تردید

 به مردگانی می نگریست

که در کو چه حمام آفتاب می گرفتند.

من

 رهگذران غمزده ای را می شناختم

که به هوای خوردن هوای آلوده

به کوچه می آمدند.

تلفن های عمومی مقصدشان بود

اما

شماره های ممنوع  را

انگشتان عاشقشان پیوسته در جیب می فشرد

بی جسارت مکالمه ای

حتی خاموش

در سکوتی میان فاصله های تنفس

که ادامه ناگفته ها بود.

سکه ها

بی آنکه

آنها را برای آزمونی عاشقانه

خرج کنند

در لای انگشتان عاشق خواب می دیدند

با بو ی سیگار و کافور.

ماهیان قرمز فراری

در چهار راه ها

در خطوط عابرین پیاده مردد مانده بودند

و خورشید

پریشان و تفته

از روزنه تردید

 به مردگانی می نگریست

که عصر ها به هوای خوردن هوای آلوده

به کوچه آمده بودند و در سالهای عاشقشان

سکه ها را

در جیب می اندوختند

و از فرط مرگ

برای حمام آفتاب در کو چه مانده بودند.

                                                      26  دی 83

برای م. روانشید-شاعر
 

م.

 يکی برای من امضا

یکی برای من از میم

امضا شاعری را بیاورد

که فراموش کرده است

نامی برای عشق نه ورزی هایش امضا کند

برای من که

پارک ها را با هراس

پی خواب او می گردم.

او شاعریست  که

 پالتو و جهان به او گریه می کنند

تيک

تاک

.

.

.

تيک

تاک

ميشنويد؟

اين ليمو دارد در دست زمان

خفه می شود.

26 بهمن 1383

   شعر

شعر!

اتفاقی که در دستهای من افتاد

تا بر برگه های سپید

کابوس های سیاه  من

لالایی بیداری مردگان  باشد.

زندگی

اتفاقیست در دستان شعر من

هراسناک

ازفرط مرگی

که نمی داند

فصل هاست از آمدنش زمان بی مهابا می گذرد...

8/12/83