شکاف­های دندان         قصّه­های دراز دارند
شیارهای صورت           شلیک­های آزاد.
حوالی شب­هایم­ پُر است       از سیاه­گوش
 بادام­های کودکی­ام را می­شکنند
گردوهای جوانی­ام را می­شکنند    
در این نگاه که
سندان دو چشم خیره است
در گردونه­های هزار رنگ
سنگ بر در می­کوبد  
تا ردیفی شعر بچینم   
بر نرمه­ی خیال
نعلی بکوبم    بر در بسته­
خسته­ از سفر  به درّه­ به دایره­
به نیست­ وُ نبودی که هست و باید ...
باید پُرسایه شد  
در این دالان­های دراز
که سقف سربی شب است

ز همراهی نفس بیجاست منعم
که من خویش از نفس سبقت گرفتم

مخلص کاشی

شعر
مردی­­ست با موهای جوگندمی
 تیله­ها­ی شیشه­ای  
و چند برگ هاشورخورده
در پیراهنی سفید
هر روز
به آینه­هایم می­کوبد
با دو سنگ سیاه پرکلاغی
تا من بنفش بیفتم بر صورتش
تکه تکه
مثل عکس­هایم در قاب­های
بی­صورت...

 
شعر
سکوت­­های بعد از شکستن است
در این آفتاب تیر که دیگر به استخوان نمی­رسد.
و من  با فاصله­ای مختصر از کفش و کلاه
ایستاده­ام      جایی میان درهای باز
و پای نرفتن.
 پشت برسکوهای شلوغ 
کسی از رنگ پیراهنم می­گوید:
«این سیاه
پوست برشته­ی توست
                  آن یراق­ها   ملیله­ها   منگوله­ها
                                                 سینه­ات را آتشدانی می­کنند
برای تلی خاکستر... 
تو
از نفست سبقت گرفته­ای
                                       انگار دود از خرمن آتش.»

شعر
زنی­ست با نرگسی به دکمه­هایش
قفل.
کودکی­ست به بادباک­هایش
زنجیر.

شعر
پوزه­ی گرگ گرسنه­ست
بر پوست ماه    حجم حادثه را
به زورق شب می­دوزد    
در آینه­ها­ی ابری   انگار قرقاولی
بر شاخه­های پائیزی 
خطوط انقراض را
هاشور می­زند!

بازگشت به صفحه ی اول