میثم ریاحی

از هزاره ها با خوشه ی آبی

1

خاتون

نه روی مس

ینجا          روی هر چه باداباد

قدم می گذارد وُ

فریاد می زند بری باد و همهمه هی ِگیلاس

تا خروس

در حوصله ی ِ زاغ

گم شود با باران

و پروردگار

كه نه آدم است وُ نه ستارگانِ نَم نَمِ دیوار

نماند در باغ

نویش              سیه باشد

                      ریسمان

                       و مرگ

2

در اتاق

نور         بالینم را

تاریك می كند

و خاتون

ناراحتِ برنج

نگرانِ شاهزاده گانِ نان

و الفبی بركه

آه

الماس                 در مهتاب

                        چشم در چشمِ خواهرم دارد وُ ماه

3

تلاطم

با نكاتِ كف

طلوع در ناخن هیمان دارد

ینجا

جاده

با آداب ِارتكاب

گیسوانمان را پاشید

4

گاه دلم نمك می خواهد

و كویر      از ابعاد ِارتفاع

ی انحنی ِكشیده در دریا

با پروردگارِ راش

ریسمان را بیاور

5

خاتون

در ابتدی ِ شب       نشسته است

و غریبانه آسمانش را

در تنور      

قرینه می كند

6

خاكسترِ صدف

انتهی اشك بود

خاتون

خاك است

و در دهان         آب می شود