سهیل پاشازاده
 
   بندر بوشهر  

 

 

چشم بسته بودم  

            به دنباله ی آن رد ِ سندل سرخ  

                                                      ـ   دلم را نیز  

          چشم بسته بودم   

                            به شمارشی که دست و پا می زد  

    

                                                   به تق تق قایم تو    

                   

                              "  یک ، سه ، پنچ ، هفت  "                    

       چشم بسته بودم 

                             به  عصری که انقلاب شد      

                         یک ،سه ، پنچ ، هفت   ( ۷ـ ۵ ـ۳ ـ۱ )         

 

                                            ****    

 

        و من هنوز تو را  

                               مثل        

                                 " تمام شد مشق شبم "         

                                                       دوست دارم  

         مثل

         ستاره های رنگی  

                   که چفت می خورد   

                        به سفیدی دفترم            

                           { و شب را نیز کشته بود } 

        مثل  همان 

            " آفرین پسرم دقت کن "          

         مثل  

          " عباس می خورد و می گفت به به "      

    مثل همان  

        توپ ِ دو پوسته ی زخم خورده  

             که می غلطید در آبستن خود   

                       به بوسه ی گلهای کوچک          

                مثل همان چرخی که  

                                       خلبانش بودم             

          و فرودگاهی که بزرگ می شد    

                             به تکانه ی دست های تو              

       مثل همان 

              لی لی کردنت 

                               پریدنت           

               به خطوطی که نظمش             

                به اونیفرم پدرم نیز نشسته بود                   

                مثل  ....  

         همان قایم باشکی که  ..  

                   چشم بستم                      

                      به آن عصری که  ...                       

             ناگاه                        

             انقلاب شد                                              

                      بزرگ شد                                                   

                              مدرن شد                                                                        

  

                                                              ****                          

 

            و من هنوز تورا  

                پشت آن کودکی ام           

                                              گم دارم                   

 

 

 

    کفشهایت چه خوشبختند

                                 در

                                      پا به پای تو

 

____________________

 

                    مثل چشمهایم  

                                هستی  و ُ

                                          نمی بینم ات

   

______________________

 

تو می چسبی

                     مثل  بوی  پیپ

                                    برای دیگران

 

_____________________

 

 

   به اجبار زندگی ست

                                  دوستت دارم ها

                        حالا تو هی بگو

                                          " تویی زندگی م "

______________________

از تو نه شعری می خواهم وُ

                                    نه نگاهی

                                             گاهی فقط

                                               یک لبخند / یک لبخند

                                                             برایم بخند

 

 

 

 

شب است و ُ                    

                     سایه ام  / هم   

                            همسایه ام

                                      نمی شود


 

 

نه کاه کوه  و

           نه کوه / کاه

                    گاهی فقط بهانه ای

                                     تمام می شود

 


 

 

پس از ترک سیگار

             مشتری شعر هایت شدم

                               می خوانم و ُ

                                             دود می شوم