گیوم آپولینر (Guillaum Apollinaire)

  برگردان: کوشیار پارسی

نُه دروازه ی تن ِ تو

این شعر تنها برای توست مادِلِن

این یکی از نخستین شعرهای کام خواهانه ی ماست

این نخستین شعر ِ پنهانی است اوه نازنین ترین

روز زیباست و جنگ زیباست گرچه تو از آن خواهی مُرد

نمی دانی باکره ی من که تن ِ تو نُه دروازه دارد

هفت تایش را می شناسم و دو دیگر از من پنهان اند

چهار تایش را از آن ِ خود کردم و به درون رفتم

خیال نکن که بیرون خواهم آمد

زیرا از میان ِ چشم های زیبات به درونت رفتم

و از گوش هات به یاری ِ کلماتی که هدایتم کردند

چشم راست ِ نازنین ِ من نخستین دروازه ی عشق من است

پرده ی پلک بر هم نهاده بود

مژه گانت هم چون صف ِ سربازان ِ سیاه رنگ بر گلدانی یونانی

هم چون پرده ای سنگین بودند

از مخمل

که نگاهت را پنهان می کرد

به سنگینی ِ عشق ِ ما

چشم چپ ِ نازنین ِ من دومین دروازه ی عشق من است

به سان ِ دوستش ناب و سنگین از عشق

اوه دروازه ای که تصویر ِ مرا و لبخند ِ مرا که می درخشد به قلب ِ تو می بَرَد

به سان ِ ستاره ای که چشمان ِ توست و من دوست می دارم

گوش ِ راست ِ نازنین من سومین دروازه است

با دربرگرفتن ات توانستم دو دروازه را به تمامی بگشایم

گوش دروازه ی صدای من که دل از تو بُرد

ترا دوست می دارم که تصویر را به یُمن ایده معنا دادی

و تو گوش ِ چپ تو که یکی از دروازه های نازنین ِ من و چهارمین هستی

اوه شما گوش های نازنین من که نیایش تان می کنم

دروازه هایی که باز می شوید به صدای من

چونان گل های رُز که باز می شوند برای نوازش ِ بهار

از راه ِ شماست که صدا و فرمان ِ من

به همه ی تن ِ مادلن راه می گشایند

به درون می روم با تمامی ام و همه ی تنم و همه ی خودم و همه ی شعر

شعر کام خواهی ِ او که سبب می شود تا خود را نیز دوست بدارم

سوراخ ِ راست ِ بینی ِ نازنین ِ من پنجمین دروازه ی عشق من است

زمانی از راه ِ آن به تن ِ نازنینم خواهم رفت

زمانی پنهانی با بوی مردانه ام به درون خواهم رفت

بوی ِ کام خواهی ام

بوی تندِ مردانه که هوش از سر ِمادلن خواهد برد

سوراخ ِ چپ ِ بینی ِ نازنین ِ من ششمین دروازه ی عشق من و شهوت ِ ما

که هم چون همسایه ات بوی ِ لذت ِ مرا خواهی بویید

و بوی آمیخته ی ما را که نافذتر و پُربها تر از بهاری شکوفاست

دومین سوراخ بینی که این همه نوید ِ لذت داری و از میان ِ هنر ِ دود و بخار بر می آیی و من دوستت می دارم

دهان ِ مادلن هفتمین دروازه ی عشق من است

دیده ام ترا آه دروازه ی شکیل ِ سرخ ِ کام خواهی ام

و سربازان ِ در حال ِ مرگ از عشق را که آوازم می دادند و خود را به گور می افکندند

اوه دروازه ی ِ سرخ ِ شاد

اوه مادلن هنوز دو دروازه هست

که نمی شناسم

دو دروازه ی تن ِ تو

انباشته از رازها

هشتمین دروازه ی به کمال ِ زیبایی ِ عشق ِ من

آه نادانی ام که به سربازان ِ نابینا در میان ِ سواران ِ فریس

در زیر ِ ماه ِ جاری ِ فلامان ِ رو به مرگ ماننده ای

یا پیش تر به جست و جو گری که از تشنگی و گشنگی در جنگلی بکر می میرد

غم انگیزتر از برزخ

قدیس تر از جنگل ِ دودونا (Dodona)

و ناب تر چشمه ای که به خیال ِ کاستالیا (Castalia) برسد

نازنین من اما معبدی خواهد یافت

و پس از پاشیدن ِ خون بر درگاه که غول ِ فریبای ِ پاکی نگه بانش است

داغ ترین آتش فشان ِ جهان را خواهم شناخت و آب بر آن خواهم پاشید

اوه نازنین من مادلن

من فرمان روا و صاحب ِ دروازه ی هشتم ام

و تو نهم دروازه ی رازآمیزتر

که باز می شوی میان دو کوه ِ مروارید

تو که رازآمیزتر از آن دروازه های جادویی هستی

که کسی را یارای نامیدن اش نیست

تو نیز از آن ِ منی

والاترین دروازه

والاترین کلید

همه ی نُه دروازه

از آن ِ من است

اوه دروازه ها بگشایید خود را رو به صدای من

من صاحب ِ کلیدم