|
|
|
|
|
بایگانی صفحه اول شعر نگاه کتابخانه شعر، علیه فراموشی ویژه ی 8 مارس |
|
علی نادری
جادو
گاهی که نیمه شب ها چشمانت چیزی از باران چیزی از باد چیزی از جادو نمی داند
نیمه شب ها گاهی از پله ها بالا می آیی و همه سیگارها را نفرین می کنی و همه پک ها را سرفه می کنی از سکوت عذر می خواهی همه هراسها و همسایه ها را به دست خواب می سپاری به یاد می آوری چشمانی را که چیزی از جادو کم نداشت
--------------------------------------------------------
آه
می دزدد شعر مرا عشق عشق مرا درد آه...
نشسته و بند کفشش را با ناز باز می کند نشسته آرام آرام آه می کشد آه...
وقتی می آمد یادم نیست در باز بود؟ وقت رفتن پنجره نیمه باز می ماند مثل لبانم که باز می شود و آه...
تکه ای از شب رنگ دود می گیرد تکه ای از آسمان رنگ اطاق من است تکه ای از من بیرون می افتد شعر می شود و آه...
---------------------------------------------------- رنگ
هرکه رنگی دارد من اما بی رنگم برای آنکه تو بیایی رنگ تو شوم
بی رنگ نبودم اگر دریا آبی نبود بی رنگ نبودم اگر آب آبی نبود
آبی رنگ آب نیست آب آبی نیست آسمان را به حال خود بگذار تا دریا دریاست من بی رنگ توام
ماه
چه فرقی می کند به کدام سوی آسمان بنگری همین که ماه باشد همین که ماه چون فانوسی بر سیاره خانه ات بتابد
چه فرقی دارد باد از کدام سو بوزد همین که چارقد ابر را از چهره ماه بردارد
چه فرقی می کند درختان همسایه خوشبخت تر باشند یا چند ساله باشی یا کجای جهان بایستی، بنشینی همین که ماه باشد همین که اهلی تو شود ماه همین که زیباترین باشد
چه فرقی می کند چقدرمهلت خواهی داشت همین که چنین شبی را می بینی کافی نیست؟
همین که ماه با تو قدم می زند
حتما" مرده ای
نه، حتما" مرده ای و گرنه تاب نمی آوردی
آخر چگونه بی هیچ تن وپوش ؟ بی هیچ سلاح؟ هیچ نترسیدی ! از خیابان گذشتی ! آواز را چه کردی ؟ کتاب ها را به کدام خرابه سپردی؟
هیچ نگفتی؟ بی خداحافظی؟
نه، من که نمی فهمم چیزی نیست حتما" مرده ای
حکایت
من که کاره ای نیستم شاعری نیمه وقت پس چه توقعی داری که آسمان را وادار کنم حقیقت را بگوید
می پرسی: کجا رفتند؟ من چه می دانم آب چرا آبی نیست اصلا تقصیر کیست که پرندها حال پریدن ندارند و خورشید دیر تر می آید
چشم آسمان را من نبستم شب را هم زوزه سگها لو داد
کاش می ماندی چای نصفه را سر می کشیدی بعد می رفتی خودت را خفه می کردی! چه می دانم شاید یکی دست خورشید را می گرفت من که کاره ای نیستم شاعری نیمه وقت ( از کتاب خاک خاموش )
|
