|
بایگانی صفحه اول تازه های شعر کتابخانه پیوندها شعر، علیه فراموشی |
|
بایگانی صفحه اول تازه های شعر کتابخانه پیوندها شعر، علیه فرامو عاشقانه های رباب محب
بهترین راه میانه َ رودی ایستاده ام بهترین راه اینست
در تو که می پیچم راه و مقصد یکی می شود.
خوشه خنده
نطفه َ خنده قانون شکفتن
با فانوس بلوغ می آیی آنجا که ذات جاست نهفته در جای جای ِ من خوشه های ِ من.
آبی را تجربه کن
عاشقان ِ شب آبی را در حلولهای حرام تجربه می کنند
اگر به طناز ترین ماهی مستم عاشقی رها کن گوشماهی های سیاه را در صدف دستهایت
با من به دورترین خود بیا.
ماه نقره
رنگین کمان معلقی موج می زند بر دریای آب و خاطره و دو خط مورب تا ابدیت امتداد می یابد – در پوست زخیم شب گاه که می رقصی با ماه نقره بر کف دو پولکم.
پیاله َ پیدا
وقتی که زخمهایش را می لیسیدم نایاب ترین شراب ها خوشبختی بود و دهان من پیداترین ِ پیاله ها.
بر گرفته از دفتر « زنجموره های مخدوش»
1
بر پیچک ِ تنم که می پیچی می لرزم می لرزم می لرزم از باد هیی که نا گزیر به وزید نند. در بیشه ی تنت که می یم می بویم می بویم می بویم آن غنچه هیی را که که نا گزیر به دمید نند.
2
وقتی که آمدی جهان از ذات ِ خویش خالی شد ـ تا از نفس ِ تو پُر شود. اما من بوسه ی نارسی بودم بر شاخ ِ دها نت غنچه ی گسی...
3 در آستین تنگ ِ شب خاموش بر من می پیچی و عصا ره ی سکوتت را در من می چکانی . همیشه ینگونه بوده است : آهوی کوچک گریزانی در تصادم ِ مه و فواره راه گم می کند و بره ی زخمی نگاهی به تلاب ِ شب در می ماند. بر گرفته از دفتر « آنام کوچک خدا » |
|
|