معصومه ضیائی    در سکوت سبز خیابان   خُب می‌ترسند که بترسند چرا به حضور آفتاب اعتراض می‌کنند؟ چرا اقرار از درخت و آینه می‌گیرند؟ مگر ماه و زلال رود دیدار روشن و ترانه‌ی سبزشان را تا چند بهار دیگر در بغض گریه و زهر خاموشی باید بپیچانند؟ چیزی نگو که چیزی چنگ می‌زند همین‌جا کمی بالاتر از این‌جا چیزی نگو نگاه کن به رد سوخته‌ی ستاره‌ها‌یی که شب‌های ترس و خناق و انتظار امید ناخسته را تا هنوز بیدار نگاه داشته‌اند چیزی نگو که چیزی چنگ می‌زند این‌جا همین‌جا رختخوابم را ولی پای همین پنجره بینداز -صداها را می‌شنوی؟ می‌خواهم کنار ماه   سر بر بالشم بگذارم و یک‌بار هم که شده در سکوت سبز خیابان چشم باز کنم.       تیر 1388/ ژوئن 2009