روشنک بیگناه        تابستان امسال   تابستانی ست که دقایقش را نمی‌‌فهمم آنقدر که تک به تک دنبالشان کرده‌ام کسی انگار شهری قدیمی را از زیر خاک بیرون می‌کشد و هجرتی معکوس گورهای از یاد رفته را زیر و رو می‌کند آهنگِ "این دیوارها که روزی در جایی...آه" تابستانی ست که خواب را پرانده با رگبار و تگرگ و فاصله‌هایی به کوتاهی شورش‌های پراکنده راه می‌رویم و میوه‌ها را تماشا می‌کنیم " آخرهمین ماه" " شاید تا پاییز" " صبر کن تا لایه‌ی کال سبزش خوب برسد" آفتاب زیادی نداشته‌ایم تمام- قد مادر بوده‌ایم با بچه‌های خوش آب و رنگ ِ مخفی که وحشت را به مرگی طولانی و دردناک رقم زده‌اند تابستانی ست که دقایقش را ...