مرثیه هائی برای پرنده هایِ ایرانی در قفس رباب محب     در مسیرِ پائیزیِ خود پیراهنِ تابستانی را می درید دو درخت بود    پاهایش...  &    قلبش   تویِ پیشانی اش می تپید پیشانی اش   پاهایش  را نوشت پاهایش  به مرگِ گمشده گفت: سلام   مرگِ او   ولی ...    به یقین دفترهایش را در باد تکان خواهد داد.    & تنشی میانِ رنگ ها وُ آویزه ها دوربین هایِ بسته   به کفایت می بینند به روایتِ پرواز    آواز می خوانند                         پرنده هایِ بال شکسته   در مسیرِ مردمک هایشان خورشیدی پلک می زند که از شب وُ از ستاره گذشته است. شنبه ، 3 بهمن 1388 Saturday, January 23, 2010