یوب عبدل

1363  _همدان

 

 

 

1 :

 

از قاب عكس روی دیوار بگیر

تا یقه ی ین پیراهن كه  چسبیده است به گلویم

می توانستند جی ما نفس بكشند

               و جی خودشان نفس بكشند

                     جی ین كه خودشان باشند.

 

می توانستم همین قلم مو باشم

كه مدام سَرَش را پیین می اندازد   

و قرمز بالا می آورد

بهتر كه می دانی

قرمز به كجی نقاشی ات می ید ،

                                    به نقاشی كجیت نمی ید.

 

می توانستی قاب عكسی باشی به دیوار

چشم دوخته به دگمه هی پیراهنم

كه تا بیخِ گلویم را خورده اند.

می توانستی جی ین درخت باشی

كه توی عكس ، هر جیی

                          از اندام صخره هی الوند بالغ شده

و پیراهنی كه باد

                  با تمام حرف ها چسبانده است به صورتش .

 

توی ین اتاق

می توانستیم دو تا باشیم

مثل ینه ی كه افتاده است توی خودَ ش

مثل ینه ی كه افتاده یم توی خودَ ش

                                       توی بیرونش .

 

 

2

 

در كه باز می شود

در به دَرَت می شوم توی اتاق

پنجره سر از دیوار در می آورد

و با چشمی نیم باز

                      تو را دید می زند

 

سر روی زمین می گذاری

زمین ،

        سر از روی من در می آورد

می گویی حوصله ام را ندارم عزیز

بریم چی بریز

میگویم حوصله ات را ندارم عزیز

 

به روی پاشنه می چرخی

با سری به خیابان

 

چی ، با كمی از تو كه افتاده است توی فنجان

طعم عجیبی گرفته

                       می گیرد

 

می پاشَمَت به دیوار

دیوار، پا می شود

                    دست می شود

                                    پنجره را می بندد

                                                          و می نشیند با هم چی می خوریم .

 

                                                                                                                  مهر86 

3

 

بر شیبِ گردنه

اتوبوس

آرام پیچ می خورد

 

سكون

با پیچشِ گردنی

                    در هم شكسته است

 

                                                  8/10/86