سه شعر کوتاه از ویلیام کارلوس ویلیامز ترجمه : روشنک بیگناه     پیش  در آمدی بر زمستان پروانه ی بید زیر لبه ی شیروانی با بالهایی مانندِ تنه ی درخت،  لمیده قرینه وار ساکن و عشق چیزیست کنجکاو و نرم- بال بی حرکت زیر شیروانی هنگام برگ ریزان   سکوت زیر آسمانی کوتاه این صبح آرامِ برگهای قرمز و زرد یک پرنده چیزی را آشفته نمی کند به جز شاخه ای کوچک از درخت هلو یِ برگ سبز   نمایش گلهای سرخی بودند در باران " آنها را نچین"، به التماس گفتم     "  نخواهند پایید"، او گفت. "اما خیلی زیبایند       همانجا که هستند". "ِای ی ، همه ی ما روزی زیبا بودیم"، او گفت. و گل ها را چید و به دستم داد. .