دو شعر و ۱۷هایکو از خورخه لوییس بورخس برگردان: کوشیار پارسی    رؤیا   به جای دورافتاده‏ای در ایران، بارویی نه چندان بلند از سنگ، بی در و دریچه، ایستاده است. به تنها اتاق‏اش (دایره شکل و با کف ِ خاکی) نیمکت و میزی از چوب قرار دارند. در سلول ِ گِرد مردی شبیه ِ من شعری بلند می‏نویسد با حروفی که من نمی‏فهمم درباره‏ی مردی که در سلول ِ گِرد ِ دیگر شعری می‏نویسد درباره‏ی مردی دیگر در سلول ِ گِرد... این روند پایان ندارد و هیچ‏کس نمی‏تواند بخواند آن‏چه که زندانیان می‏نویسند.      دلتنگی ِ اکنون   دُرُست همان دَم مرد با خود گفت: چه‏ها نخواهم داد به بخت ِ خوش ِ کنار ِ تو بودن در ایسلند به زیر ِ روز ِ بزرگ ِ ساکن قسمت کردن ِ اکنون با تو چون موسیقی که خود را قسمت می‏کند یا طعم ِ میوه. به همان دم مرد با او بود در ایسلند.   ------------------------------------------------------------------------------- ایسلند برای بورخس حافظه‏ی قوم ژرمن است، موزه‏ی اسطوره‏ی ژرمن، روز ِ ساکن، روز ِ بی شب، صبح ِ زود ِ پردیس. در بیشتر دفترهای شعر بورخس شعری درباره‏ی ایسلند وجود دارد.     ۱ شب و کوه چیزی به من گفته‏اند. از یاد برده‏ام.   ۲ شب عظیم اکنون هیچ نیست جز عطر.   ۳ آن رؤیا که زود از یاد برده‏ام، داشته‏ام یا نه؟   ۴ سیم‏ها سکوت می‏کنند. موسیقی دانسته است چه تجربه کرده‏ام.   ۵ امروز درخت‏های بادام شادم نمی‏کنند. تو را آواز می‏دهند.   ۶ کتاب‏ها، طراحی‏ها، کلیدها پنهانی قفل ِ زندگی من می‏جویند.   ۷ از آن روز در برابر قطعه‏ها در بشقاب دیگر مقاومتی نداشته‏ام.   ٨ در بیابان سرخی ِ سپیده راه می‏جوید. کسی این را می‏داند.   ۹ شمشیر ِ بی‏کار رویای جنگ می‏بیند. رؤیای من دیگر است.   ۱۰ این دستی است که بیش از یک بار موهات را نوازش کرده است.   ۱۱ آینه به زیر ِ شیروانی تنها تقلید ِ ماه می‏کند.   ۱۲ سایه‏ی آوازخوان به زیر ماهتاب تنهای تنهاست.   ۱۳ نوری که خاموش می‏شود از اندامک ِ باستانی است یا از کرم ِ شب‏تاب؟   ۱۴ ماه ِ نو. از میان ِ در ِ دیگر نیز می‏نگرد.   ۱۵ تزانه‏ای دور. هزاردستان نمی‏داند که دلداری‏ت می‏دهد.   ۱۶ دست ِ پیر طرح ِ شعر می‏زند علیه ِ فراموشی.   ۱۷ مرد مرده است. ریش‏اش خبر ندارد. ناخن‏هاش بلند می‏شوند.