من تشنه ام سوسن احمدگلی در پشت دره ها رودخانه ای جاری ست می رود به سمتی که دریا می شورد روخانه ای جاری ست و من همیشه تشنه ام   شهر را دور می زنم ازکوچه ای که به سمت رود می رود باید دویده باشم باید در امتدادی که به رودخانه می رسد تند دویده باشم و دستهای خشکم را در آب جاری رود شسته باشم   من تشنه ام و زبانم در حجم خشک دهانم سخت می سوزد پاهایم بر سنگ فرش کوچه های قدیمی اندام نا امید تنم را قلبم را با خود به سمت رود می برد و من نگران رودخانه ام آیا در آستانه افق دریا را می بوسد یا در شکاف لحظه  ای به دام می افتد و پخش می شود     پخش می شود آن قدر که زیر تابش خورشید بخار شود و جز گودال های کوچک آب هیچ نماند و ماهی ها...   من تشنه ام و دست هایم تشنه اند و لب هایم هیچ آوازی به یاد ندارند جز تکرارِ من تشنه ام   از کلاغ ها راه را نخواهم پرسید آن ها در انتظارنشسته اند و من می ترسم که بوی دریا وسوسه ای برای مرگ ماهی ها باشد و دریا...   باید دویده باشم تا در آب رودخانه دیده باشم چون آینه ای  صورتم را که سبز می شود و بازی شاد ماهی ها  می خندم می خندم از رود می نوشم آن قدر که رگ هایم از رود پر شوند و خود رود شوم اما من تشنه ام من تشنه ام و می دوم   از کوچه ها به سمت خیابان پهن می روم آنجا جمعیتی در انتظار قطاری ست  که به سمت رود می رود و رودی که به سمت دریا می رود من باید ایستاده باشم و قطار....     دست هایم را باز می کنم آغوش می کنم دهان خود را گشوده ام و فلس هایم در زیر تابش داغ خورشید ذوب می شوند باید که خواب دیده باشم من صورتم را کجا شسته ام من تشنه ام.