دو شعرازعلی مومنی

وشب بدون سیاه

 واندک اندک ماه

 به خاطرت بسپار

 به گریه ات درچشم

 که آب می وزدو

 عمق میشود باران

ومنعکسش ماه و

اندک اندک شب

 بدون سیاه و

 خاطرش درچشم

 که غرق میشود

پله پله آسمان

 درعمق !

زمان    در پیش و پس

از راه...

 بلندش     ازسکوت نور

 وبی جسمش   از اندامی

 که طولش باد و

 ابری درهوا

 بی انتها از طول ...

وشب بعد از هوا و

ماه بعد از آسمان

 درکُنه طاقش

تاابد ابروست

 وآهوتن و

 دشت پیراهنش  !