پرسه   پابلو نرودا  برگردان از متن انگلیسی  : روشنک بیگناه تطبیق  با متن اسپانیایی: کوشیار پارسی   این است که از انسان بودن خسته ‏ام. این‏گونه است که به خیاط خانه و سینما می ‏روم خشکیده  و نفوذ ناپذیر، چون قویی از نمد راه می‏ جویم در آب ِ زهدان و خاکستر   از بوی دکان ِ سلمانی به هق‏ هق می‏ افتم هیچ نمی‏ خواهم باشم جز فراغت سنگ یا پشم هیچ نمی‏ خواهم ببینم نه  بنگاه‏ی، باغی، کالایی عینکی یا  آسانسوری.   این است که از پاها و ناخن‏هام از مو و سایه‏ ام خسته ام. این است که از انسان بودن خسته‏ ام.   خوشایند است اما هنوز ترساندن سردفتری با زنبقی چیده یا کشتن راهبه‏ ای با فوت در گوش زیباست به خیابان رفتن با چاقویی سبز و فریاد زدن تا مردن از سرما.   نمی‏خواهم چون ریشه در تاریکی بمانم به تردید، کش و قوس ِ تن، لرزیدن از رویاها فرو رفتن در احشای ِ نمور ِ زمین خیس خوردن، فکر کردن، جویدن‏اش به هر روز.   نمی‏ خواهم میراث‏ خوار ِ این همه بی‏چاره‏ گی باشم نمی‏ خواهم ادامه دهم، چون ریشه، چون گور چون راهرویی پرت، چون سردابه‏ ی پر از جسد خشکیده از سرما، مردن از درد.   از این است که دوشنبه چون روغن شعله ور می‏ شود به گاهی که با چهره‏ ی متهمی از راه می‏ رسم؛ که چون چرخی زخمی زوزه می‏ کشد و صدای گام‏ هاش سوی شب ردی از خون ِ گرم به جا می‏گذارد.   و مرا هُل می‏دهد سوی گوشه‏ هایی آشنا، به خانه‏ های نمور به بیمارستان‏ هایی که استخوان از پنجره‏ هاش بیرون می‏زند به دکان‏ های پینه دوزی که بوی سرکه می‏دهد و خیابان‏ هایی به زشتی ترک ِ پوست.   پرنده‏ گانی به رنگ گوگرد و احشاء ِ تهوع‏ آور آویخته از سردر خانه‏ هایی که بیزارم از آن، و دندان‏های مصنوعی فراموش شده در قهوه ‏جوش آینه‏ هایی‏ اند که گریسته‏ اند از شرم و وحشت، چترهایی فراز همه چیزی، زهر و بند ناف.   پرسه‏ ای آرام، با چشم، کفش‏ ها با خشم و نسیان، می‏ گذرم از برابر اداره‏ ها و دکان‏ های انباشته از ابزار شکسته‏ بندی و از حیاط‏ هایی با لباس‏ های آویخته از بند ِ رخت، زیر شلواری‏ ها، حوله، و پیراهن‏ها که آرام اشک ِ چرکین فرو می‏ ریزند.