علی اسداللهی   All rights received از چهره ی درهمم پلیسها ریسه می روند بس که عصا كوبیده ام به زمین و گره ای از ین             ترافیک باز نشده   از ین چهارراه که بگذریم هر بار حسرت معراجی ناقص                       که در گلوی                                آسانسور گیر کرده   نمی دانی چقدر سخت است گوش سپردن به آژیر سرخ ماشینی که نشان آتش به سینه دارد و جای آب، گُل روی ساختمانهای کباب شده می ریزد...   وقتی ابر دکمه ی کوچکی است گوشه ی پنجره كه با فشار یک انگشت               سیل را قطع و وصل خواهد کرد وقتی پیامبری تنهیی که تمام معجزه هیش لو رفته... . . . نمی دانی چقدر سخت است نمی دانی چقدر حوصله ام سر رفته...         (شعر دوم)       آرام آرام تحلیل می روی... و بر پوست آینه ات           چروک هایی از جنس آجر می افتد...   ما بزرگ شدیم و در آجرها چیزی را دیدیم             که سالها در آینه ها می جستیم...