|
عشق را نمی توان آلود
هفت شعر از مجید نفیسی
1
روی پل
بر لبه
ی چوبین پل دراز می کشم
با
بالش دستهیم زیر سر
و نوازش سر انگشتان تو بر گونه ام
آنگاه
پیاله ی گوش هیم
از
زمزمه ی شیرین تو لبریز می شود
و آب
در هر رگم رخنه می کند
و من چون زورقی سبکبار
بر جویباری ناآشنا
شناور می شوم
که از کنار بیشه ی انبوه می گذرد
با سنجاقک ها و بنفشه ها
و بوی آشنی علف
مقصد
کجاست؟
بر ین آبِ پر شتاب
مرا ناخدیی نیست
مگر سر انگشتان نوازشگر تو
12 مه 2001
2. کاش آب بیید
اگر آب
بیید
ریش می زنم
و دوش می گیرم
خانه
خاموش است
لوله ها خالی اند
و من
صدی قلب خود را می شنوم
کاش آب
بیید
پیش از آن که زنگ در
به صدا در ید
5 ژوئن
2002
3. سبد هی خالی
در
تاریک روشنی بامداد
به سبد
هی رازداری نگاه می کنم
که تو بر پیشخوان آشپزخانه نهاده ی
یکی را
با مخروط خوشبوی کاج پر خواهم کرد
که تو از جنگل هی دور آورده ی
و
دیگری را با کفه هی پهن گوش ماهی
که از آواهی درییی آکنده اند
اما
هنوز یک سبد به جا مانده است
که هم
چنان در تاریکی
راز آلود به من می نگرد
22 آوریل 2002
4. قهوه جوش
قهوه
جوش من
تنه ی
سفید دارد
با پیه ی سیاه
روشن اش که می کنم
لنگ
لنگان به راه می افتد
و من ترا در کنار خود می بینم
لمیده بر صندلی چرمی درشکه
و دیده ور شکوفه هی سرخ گیلاس
بر سنگفرش راه هی خوشبوی شهر
22
آوریل 2002
5. دل بی قرار
ین
پوسته ی خالی پسته نشانه ی چیست؟
" نشان
سنگ گوری ست
که خبر از مرگی در راه می دهد
نشان بستری بی همبستراست
و شیروانی سفالین خانه ی
که بی چراغ مانده است"
و ین
لکه ی سرخ نشانه ی چیست؟
ماسیده بر صفحه ی بلوطی میز؟
" نشان خونی ست که می ریزد
زخمی که هرگز التیام نمی یابد
جی میخ هی صلیب مسیح بر اندام قدیس اسیسی"
و ین زیر جام هی چوبی چیست
پراکنده بر سطور درهم میز
و در بازکن مارپیچی
که
چونان خودنویسی سرگشوده
همچنان منتظر انگشت هی تو مانده است؟
...
ی آن که در هر چیز نشانی بد شگون می بینی
برخیز و جام هی خالی را بجی خود بگذار
و با ابری اسفنجی و چند قطره میع لکه گیر
بر دل بی قرار خود چیره شو
او بی گمان به مقصد خواهد رسید
و به تک زنگی ترا دلشاد خواهد کرد
و تو بار دیگر او را
در حاشیه ی همین میز خواهی دید
و همراه با جرعه ی شراب
ین شعر را بری او خواهی خواند
3 سپتامبر 2002
6. رخت شویی
تنها
صدی ماشین رختشویی به جا می ماند
و رخت هی من و تو
از یاد هی خوشبوی شبانه تهی می شوند:
از بوی هیزم و نمناکی علف
از لکه هی شراب روی پیراهن تو
و سرخی تمشک بر سر آستین من
از سر انگشت هی شبنم بر سر شانه هی تو
و نشان قهوه ی خاک بر تخت پشت من
از غلت زدن روی ستاره هی نمناک
و ناگهان گوی بزرگ و سرخ خورشید!
بگذار بچرخد و بچرخد
و رخت هی ما در هم بیامیزند
عشق را نمی توان آلود
و پیراهن ساده ی آن
از سپیدی می درخشد
12 اکتبر 2002
7. گل کاغذی
من و
تو ین گل را کاشتیم
و در بهار خواب گذاشتیم
تا من در گلبرگهی کاغذی آن
نقش تو را جستجو کنم
آبپاش
سرخ را خم می کنم
برساق بلند گل دست می کشد
و به زیر دامنش نگاه می کند
گل بر سرپنجه ها رفته است
تا از روی نرده سرک کشد
و آمدن ترا از دور نوید دهد
آبپاش
خالی ناگهان
از دستم رها می شود
و بر کف سیمانی فرو می افتد
و من در طنین خالی آن
صدی خود را می شنوم
10 ژوئیه 2003
|