مونولوگ

رباب محب

طعم آش هیش گم

 گیس هیش پیدا

گیس هیش خود ِ خانه.

 به خانه که برمی گشت نسل  ِ گم پیدا  بود

 زیر بال هیش انزوای کتاب وُ ترس های من.

در چنته ی میز و دفترم  اما حرفی نبود،

من بودم و ُ شاخه های ِ اوبی دغدغه

 آویخته

روی عرشه های ِ من:

"  تو را به دست هیت می سپارم،

 و دست هیت را به تو.

 گیس هیت را اما

نچین!"

 ین گفت و رفت.

ابله ترین ستاره در ِ خانه زد،

 انگار بی آسمان افتاد بالای سرم و

رنگ گیس های مادرم نداشت.

سفیدی  ِ کاغذی  داشت

برای بادبادک های ِ فراتر از کودکی هام 

بر باد رفته 

: "  جیت را با درخت عوض کن ،

 سبز می شوی !"

رها کردم

 جانب ِ خود.

 رنگ سرب زد در مس ِ زمین

 و شب ِ کویر –

 دیگر برابر با شب دریا نبود.

 پهلو ی من بود،

به روزهیش که می  زدم، می گفت:

 " ین قطار که رفت

 با چند مرده رفت

که روز ِ دریا  دیگر

  برابر با روز ِ

کویرنیست؟ "

 روزی نبود.

زنی بود که جمعه را آواز می کرد-

 درد های در گلوش:

                                "  ما به مرگ خود  نیز  عادت می کنیم!

 گیس هیت را نچین،

 دختر ِ آوازهای جمعه!"

...

جمعه را آواز کردم

آواز را رنگ ِ مرگ  -

رنگ ِ  گیس های بلند ِ

 زیر گیس های  سکوت

اما ،

 سبیل های تماشائی به درازای ِ گیس های مادرم

از پوزخند لبریزم می کنند،

حالا

 حالا بیا-

 قیچی!

مجلس  ِ ترحیمی برای  گیس هیم بیار!

پراگ/ پائیز دوهزار وشش

 » R از دفترچاپ نشده ی « مونولوگ های