شیدا محمدی     پسرِ بوسه هایم پسرم پسرم  پسر بال هایم وقتی که ماه پایش سُر می خورد می افتد به دره ی عقربه ها وقتی که تمساح های طلسم از خوابم می پرند بیرون وقتی که شهر گول صدای پشت در را می خورد نکند بی خبر و در خواب از اتاقِ موسیقی بیایی بیرون نکند چشم های خشک دنبال چشمه ی کوچک بیفتند. همیشه جایی دور وقتی که برف می بارد از  پشت شیشه ای خوشحال شیر و شیرینی و چند ستاره ی خوشگل ماشین قرمز و شمشیر رستم و چند پاپوش جادویی تا خواب چشم هایم را می بندد تو با اسب بالدار از قصه می پیچی هند و بوی چشم ها و بوی بستنی و بوی عشق. پدرت چراغ جادو را گذاشته است توی این جمله ها با بچه  ببرها و شاهین های تُخس دل به دریا و کوه های "می گویند" بده امان امان یک دفعه شیطان تو را نیندازد اینجا.   پسرم پسرم  پسرِ چشم هایم این کوچه دزد است برگرد این دیوارها پر از ارواح کور و بد دل پستانکت را به گل و درخت های اینجا نشان نده بادبادک ها پر از مار و عقرب و دوستان اینجایی   آخرِ داستان شاخ های تیز دارند    چنگول های ترسناک اینجا نیا بمان کنار  قوم و خویش های بالدار و خندان با خاک و خورشیدی که  در دل داری هر جای بهشت بروی من از آینه برایت قاقالی لی و شکلات و مداد رنگی می آورم. عطسه ی گربه های نامرئی را جدی بگیر نیا اینجا. 13   June  2009 ,Shanghai بازبینی Los Angeles  2010