|
||
|
بر تارک ِ شعرت شاعرانی برای رسیدن به قله های ِ عشق عشق را جا گذاشته ا ند – گوئی که برف سفیدی ا ش را روی ِ هر قله
اینک که از درد ِ از کف دادن ِ شعر به درد ِ دیگری لبخند می زنی پلکان ها در انتظار پاهایت شکسته ا ند و درد با درد به تو راه می دهد
...
میان ِ خنده ی خورشید و ُ کرشمه ی آ ب ایستاده ای
2
پشت ِ رؤیای نور مانده ای میان تو و ُ رفتن – قند یل های ِ خیره ی گستاخ
...
صدایت می زند حیرت ِ چشمهای ِ کودکیت :
برگرد!
چهارم فوریه دوهزارو پنج
|
